Édouard Louis
Édouard Louis (geboren als Eddy Bellegueule;[1] Hallencourt, Somme, Frankrijk, 30 oktober 1992[2]) is een Franse schrijver.
| Édouard Louis | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
Louis in 2017
| ||||
| Algemene informatie | ||||
| Geboren | 30 oktober 1992 | |||
| Geboorteplaats | Hallencourt | |||
| Land |  Frankrijk
| |||
| Beroep | Auteur | |||
| Werk | ||||
| Jaren actief | 2013-heden | |||
| Onderscheidingen | Pierre Guénin Prijs | |||
| (en) IMDb-profiel | ||||
| ||||
Biografie
bewerkenÉdouard Louis - oorspronkelijke naam Eddy Bellegueule[1] - is geboren en opgegroeid in het noorden van Frankrijk, wat tevens de achtergrond is van zijn eerste roman En finir avec Eddy Bellegueule (in het Nederlands verschenen met als titel Weg met Eddy Bellegueule). Louis groeide op in een arme familie: zijn vader, een fabrieksarbeider, werd wegens zijn langdurige zware lichamelijke werk invalide, arbeidsongeschikt en werkloos; zijn moeder had af en toe werk in de ouderenzorg.[3] De familie moest leven van de bijstand. De armoede, het racisme, het alcoholisme en de afschuw van zijn homoseksualiteit waarmee Louis tijdens zijn jeugd werd geconfronteerd, zijn de voornaamste onderwerpen van zijn literaire werk.[4] Intellectueel is hij sterk geïnspireerd door de Franse socioloog Pierre Bourdieu.[5][6]
Hij was de eerste van zijn familie die naar de universiteit ging en in 2011 werd hij toegelaten op de École Normale Supérieure in Parijs.[7] In 2013 veranderde hij zijn naam officieel naar Édouard Louis.[8]
In januari 2014 publiceerde hij En finir avec Eddy Bellegueule (in het Nederlands verschenen met als titel Weg met Eddy Bellegueule), een autobiografische roman. Dit boek kreeg veel media-aandacht en werd geprezen om zijn literaire verdiensten en het meeslepende verhaal.[1][3][9][10][11][12] Bovendien gaf het boek aanleiding tot discussie en controverse over de perceptie van de arbeidersklasse.[13]
In 2016 verscheen zijn tweede roman, Histoire de la violence (in het Nederlands verschenen met als titel Geschiedenis van geweld), eveneens autobiografisch. Het boek begint met de beschrijving van een maniakale schoonmaakactie in de vroege ochtend na kerstavond 2012. De schoonmaakwoede wordt veroorzaakt doordat hij 's nachts bijna is vermoord, bestolen en verkracht door Reda, een jongen met wie hij vlak daarvoor nog een leuke avond heeft doorgebracht. Édouard Louis probeert de oorzaken van het geweld te begrijpen en keert daarvoor terug naar het verleden van zijn aanvaller Reda, zijn jeugd en de armoede waarin hij leefde, en ook op het koloniale verleden van Frankrijk.[14][15] Een Nederlandse toneelbewerking van de roman verscheen in 2022, gemaakt door Abdel Daoudi.[16]
In 2018 publiceerde hij zijn derde autobiografische roman, Qui a tué mon père (in het Nederlands verschenen met als titel Ze hebben mijn vader vermoord). Het is een hommage aan zijn vader en een aanklacht tegen het kapitalisme en de politieke elite die de lagere klassen de rekening laat betalen van hun beleid.[17] In 2020 schreef toneelregisseur Ivo van Hove een toneeladaptatie van het werk in de vorm van een monoloog door acteur Hans Kesting.[18][19] De voorstelling werd afgelast vanwege de coronapandemie[18] en later alsnog uitgevoerd.[20]
In 2021 verscheen Combats et métamorphoses d'une femme (in het Nederlands verschenen met als titel Strijd en metamorfose van een vrouw), een roman over het leven van zijn moeder.[21][22]
In 2022 verscheen Changer: Méthode (in het Nederlands verschenen met als titel Veranderen: methode), een autobiografie in de vorm van twee fictieve brieven, aan zijn vader en aan zijn beste vriendin.[23]
In 2024 verscheen Monique s'évade (in het Nederlands verschenen met als titel Monique ontsnapt), een roman over de tweede keer dat zijn moeder partnergeweld ontvluchtte.[24]
Bibliografie
bewerken| Jaar | Titel | Nederlandse vertaling |
Jaar van uitgave vertaling |
Vertaler | Uitgever | ISBN |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 2014 | En finir avec Eddy Bellegueule | Weg met Eddy Bellegueule | 2014 | Edu Borger | De Bezige Bij, Amsterdam | 9789085425991 |
| 2016 | Histoire de la violence | Geschiedenis van geweld | 2017 | Reintje Ghoos en Jan Pieter van der Sterre | De Bezige Bij, Amsterdam | 9789023466918 |
| 2018 | Qui a tué mon père | Ze hebben mijn vader vermoord | 2018 | Reintje Ghoos en Jan Pieter van der Sterre | De Bezige Bij, Amsterdam | 9789403133300 |
| 2021 | Combats et métamorphoses d'une femme | Strijd en metamorfose van een vrouw | 2021 | Reintje Ghoos en Jan Pieter van der Sterre | De Bezige Bij, Amsterdam | 9789403198507 |
| 2022 | Changer: méthode | Veranderen: methode | 2022 | Reintje Ghoos en Jan Pieter van der Sterre | De Bezige Bij, Amsterdam | 9789403151618 |
| 2024 | Monique s'évade | Monique ontsnapt | 2024 | Kiki Coumans | De Bezige Bij, Amsterdam | 9789403133898 |
Prijzen
bewerken- 2014: Prix Pierre Guénin, tegen homofobie en voor gelijke rechten, voor zijn werk En finir avec Eddy Bellegueule
- 2024: Prix Les Inrockuptibles, prijs voor de beste Franse roman, voor L'effondrement
Adaptaties
bewerkenHet werk van Louis is nu al, nog maar kort na verschijning, diverse malen bewerkt voor het toneel:[25]
- 2020: Qui a tué mon père, gespeeld door Édouard Louis zelf, in een regie van Thomas Ostermeier. Coproductie: Théâtre de la Ville (Parijs) en Schaubühne am Lehniner Platz (Berlijn). In februari 2021 te zien in Stadsschouwburg Amsterdam tijdens het festival Brandhaarden, waarin Louis centraal stond.
- 2020: Weg met Eddy Bellegueule, theatrale en muzikale bewerking van het gelijknamige boek door Eline Arbo bij Toneelschuur Producties, waarvoor ze de VSCD-regieprijs ontving. De vier spelers werden genomineerd voor de Louis d'Or. Ook werd de voorstelling geselecteerd voor het Nederlands Theater Festival.
- 2020: Wie heeft mijn vader vermoord, theatermonoloog door Hans Kesting, geregisseerd door Ivo van Hove bij Internationaal Theater Amsterdam.
- 2021: Gevechten en metamorfosen van een vrouw, regie van Ivo van Hove bij Internationaal Theater Amsterdam, met onder anderen Marieke Heebink (moeder) en Majd Mardo (Eddy).
- 2022: Geschiedenis van Geweld, coproductie Toneelschuur Producties/Theater Oostpool, regie Abdel Daoudi. Acteur Eelco Smits won voor zijn vertolking van Eddy de Louis d'Or 2023.
- 2024: Weg met Eddy Bellegueule, remake van Eline Arbo voor Internationaal Theater Amsterdam, deels met dezelfde cast.
Daarnaast schreef Louis, samen met de Zwitserse regeisseur Milo Rau, in 2021 een theatermonoloog, die pas in 2023 bij NTGent in première ging, gespeeld door de sterk op Louis lijkende acteur Arne De Tremerie.[26]
- ↑ a b c (fr) Curtet-Poulner, Isabelle, "En finir avec Eddy Bellegueule: chronique de la haine populaire", Marianne, 15 februari 2014. Gearchiveerd op 6 april 2016. Geraadpleegd op 13 februari 2014. “Louis signe un premier roman époustouflant, En finir avec Eddy Bellegueule, son patronyme originel.”
- ↑ (fr) Notice de personne. Bibliothèque nationale de France. Geraadpleegd op 23 oktober 2022.
- ↑ a b (fr) Pascaud, Fabienne, "En finir avec Eddy Bellegueule", Télérama, 25 januari 2014. Geraadpleegd op 13 juli 2014. “le père est depuis longtemps au chômage après s'être bousillé le dos à l'usine, et où la mère nettoie les vieillards du village.”
- ↑ (fr) Fruchon-Toussaint, Catherine, "Edouard Louis, phénomène littéraire à 21 ans", Radio France Internationale, 13 maart 2014. Gearchiveerd op 12 juli 2014. Geraadpleegd op 13 juli 2014. “Vous y racontez vos jeunes années, de 9 à 13 ans essentiellement, dans le nord de la France, où vous êtes né et vous avez été élevé dans une famille souffrant d’une grande misère, avec au quotidien l'alcoolisme, la pauvreté, le chômage, le désert culturel.”
- ↑ Schoof, Kim, Schrijven met een scalpel. De Groene Amsterdammer (5 januari 2022). Geraadpleegd op 23 oktober 2022.
- ↑ Een gesprek met Édouard Louis. Literaire platform Karakters. Gearchiveerd op 23 oktober 2022. Geraadpleegd op 23 oktober 2022.
- ↑ (fr) Procès verbal des résultats d'admission (pdf). École normale supérieure (Parijs) (7 september 2011). Geraadpleegd op 23 oktober 2022.
- ↑ (fr) Simon, Catherine, Eddy se fait la belle. Le Monde (16 januari 2014). Geraadpleegd op 23 oktober 2022.
- ↑ (fr) François Busnel, En finir avec Eddy Bellegueule: différence exclue. L'Express (30 januari 2014). Geraadpleegd op 23 oktober 2022.
- ↑ (fr) Invité : Edouard Louis : "En finir avec Eddy Bellegueule" (vanaf minuut 39). France 2 (21 februari 2014). Geraadpleegd op 23 oktober 2022.
- ↑ (fr) Lacoche, Philippe, "Les deux visages d'Eddy Bellegueule", Courrier Picard, 2 februari 2014. Geraadpleegd op 13 juli 2014. “Une 'comète de Halley, hors du commun', s’envole Madame Figaro.”
- ↑ (fr) Édouard Louis. Seuil. Geraadpleegd op 15 juli 2014. “Il arrive, aussi souvent que la comète de Halley passe dans notre ciel, qu'un livre soit tellement hors du commun, que son existence même tienne d'un tel miracle, que les mots font défaut.”
- ↑ (fr) Philippe, Elizabeth, "Edouard Louis: "Ce que j'écris dans 'Eddy Bellegueule' a été vécu"", Les Inrocks, 15 maart 2014. Geraadpleegd op 13 juli 2014. “Le journaliste se permet des choses à l'égard des classes populaires qu'il ne se serait pas permis à l'égard des dominants. C'est l'expression d'un racisme de classe insupportable.”
- ↑ Bauer, Guus, Recensie: Édouard Louis – Geschiedenis van geweld. Tzum. Geraadpleegd op 23 oktober 2022.
- ↑ Dijkgraaf, Margot, Zodra er sprake is van geweld, is er stilte (Recensie Edouard Louis - Geschiedenis van geweld). NRC (7 juli 2017). Geraadpleegd op 23 oktober 2022.
- ↑ Lems, Marijn, "Theaterbewerking van Édouard Louis’ roman over verkrachting is hartverscheurend", NRC, 25 november 2022. Geraadpleegd op 26 november 2022.
- ↑ Renard, Han (10 oktober 2018). 'Voor armen is politiek vaak een kwestie van leven of dood'. Knack 2018
- ↑ a b Ivo van Hove & Internationaal Theater Amsterdam - Wie heeft mijn vader vermoord. DE SINGEL. Geraadpleegd op 23 oktober 2022.
- ↑ Tielens, Filip, 'Het theater mag geen veilige plek zijn'. De Standaard (18 januari 2020). Geraadpleegd op 23 oktober 2022.
- ↑ Voorstellingen: Wie heeft mijn vader vermoord. Internationaal Theater Amsterdam. Gearchiveerd op 27 september 2022. Geraadpleegd op 23 oktober 2022.
- ↑ de Boer, Wineke, Édouard Louis ontleedt de herinneringen aan zijn moeder in kraakhelder proza. de Volkskrant (18 juni 2021). Geraadpleegd op 20 juni 2021.
- ↑ Keller, Shira, Van knappe, flirterige twintiger verandert ze in een teleurgestelde moeder van vijf. NRC (5 augustus 2021). Geraadpleegd op 30 augustus 2021.
- ↑ Klaver, Marie-José, Recensie: Eduard Louis Veranderen: Methode. Tzum (27 maart 2022). Geraadpleegd op 23 oktober 2022.
- ↑ Korteweg, Ariejan, Édouard Louis schrijft met duidelijk plezier over zijn moeder in een boek waar je doorheen vliegt
. de Volkskrant (17 mei 2024). Geraadpleegd op 22 november 2024.
- ↑ Margriet Prinssen, 'Wie is Édouard Louis?', oorspronkelijk verschenen in: Scènes (online tekst op ita.nl, 10 februari 2021, geraadpleegd 1 december 2024).
- ↑ Ewoud Ceulemans, 'Milo Raus simpelste, intiemste én beste voorstelling van de laatste jaren (****)'], oorspronkelijk verschenen in: De Morgen, 5 januari 2024 (online tekst op ntgent.be, geraadpleegd 1 dember 2024).
