Conclaaf van 1978 (oktober)

Conclaaf van 1978
Sedisvacatie
Overleden paus	Johannes Paulus I
Gekozen paus	Johannes Paulus II ; Geboren: Karol Józef Wojtyła Polen
Camerlengo	Jean-Marie Villot
Deken	Carlo Confalonieri
Protodiaken	Pericle Felici
Kiesgerechtigde kardinalen	113
Aanwezige kardinalen	111
Aantal stemronden	8
Periode en plaats
Begin sedisvacatie	28 september 1978
Begin verkiezing	14 oktober 1978
Uiteindelijke verkiezing	16 oktober 1978
Duur sedisvacatie	18 dagen
Duur verkiezing	3 dagen
Locatie	Rome
Chronologie
Portaal	Christendom

Het Conclaaf van oktober 1978 volgde op de plotselinge dood van paus Johannes Paulus I, die amper een maand na zijn verkiezing onverwacht overleed. Dit conclaaf volgde dus zes weken na het Conclaaf van augustus 1978.

In de Sixtijnse Kapel kwamen 111 van de 113 kiesgerechtigde kardinalen bijeen. Vooraf werd rekening gehouden met twee grote kanshebbers: Giuseppe kardinaal Siri, de conservatieve aartsbisschop van Genua, die ook al in 1958, 1963 en bij het eerdere conclaaf van 1978 als papabile had gegolden, en de aartsbisschop van Florence: Giovanni kardinaal Benelli, een persoonlijke vriend van Johannes Paulus I, en de grote pausmaker tijdens het conclaaf van augustus.

Voorafgaand aan het conclaaf publiceerde het Spaanse tijdschrift Blanco y Negro een analyse van de verschillende stromingen binnen het College van kardinalen.^[1] Het tijdschrift onderscheidde vier stromingen: een groep van gematigde Montinianen, aangevoerd door kardinaal Benelli, die vastbesloten was om het Concilie-gezinde beleid van Paus Paulus VI voort te zetten. Een tweede groep bestond uit hervormingsgezinde Montinianen: zij die het beleid van Paulus VI steunden, maar die aandrongen op nog meer liberalisering binnen de kerk. Tot deze stroming rekende het tijdschrift: Willebrands, Marty en Enrique y Tarancón. De meeste aanhangers van deze stroming waren niet-Italiaanse Europeanen. Daarnaast was er een derde blok: dat van de kardinalen uit de derde wereld, aangevoerd door de aartsbisschop van Ouagadougou: Paul Zoungrana. Ten slotte waren er de conservatieven. een groep bestaand uit 28 kardinalen. In deze groep bevonden zich de meeste Curiekardinalen, een aantal kardinalen uit Zuid-Amerika en de kardinalen uit Oost-Europa, waaronder volgens het tijdschrift Blanco y Negro Wojtyla en de Hongaarse primaat László Lékai golden als papabile.

Reconstructie van de acht stemrondes

Volgens de reconstructie, gemaakt door Francis A. Burkle-Young, verliepen de stemrondes als volgt^[2]:

De kolommen kunnen per stemronde gesorteerd worden;
nogmaals klikken voor omgekeerde sortering.
Kandidaat	Stemmen eerste ronde	Stemmen tweede ronde	Stemmen derde ronde	Stemmen vierde ronde	Stemmen vijfde ronde	Stemmen zesde ronde	Stemmen zevende ronde	Stemmen achtste ronde
Giuseppe Siri	23	11	5	-	-	-	-	-
Giovanni Benelli	22	40	45	65	70	59	38	14
Corrado Ursi	18	18	18	-	-	-	-	-
Pericle Felici	17	30	27	-	-	-	-	-
Salvatore Pappalardo	15	-	-	-	-	-	-	-
Ugo Poletti	4	-	-	-	-	-	-	-
Bernardin Gantin	3	-	-	-	-	-	-	-
Johannes Willebrands	2	-	-	-	-	-	-	-
Basil Hume	1	-	-	-	-	-	-	-
Jaime Sin	1	-	-	-	-	-	-	-
Karol Wojtyła	-	9	9	24	40	52	73	97
Giovanni Colombo	-	-	-	14	1	-	-	-
Anderen	-	-	7	4	-	-	-	-
totaal	111	111	111	111	111	111	111	111

Zie ook

Resultaten van recente conclaven

Bronnen, noten en/of referenties

↑ Hier gebruikt naar de samenvatting in: Francis A. Burkle-Young, Passing the Keys. Modern Cardinals, Conclaves and the Election of the next Pope New York, Oxford, 1999 ISBN 1-56833-130-4, p. 269
↑ Francis A. Burkle Young, Passing the Keys, op. cit, 278-287

[1] Hier gebruikt naar de samenvatting in: Francis A. Burkle-Young, Passing the Keys. Modern Cardinals, Conclaves and the Election of the next Pope New York, Oxford, 1999 ISBN 1-56833-130-4, p. 269

[2] Francis A. Burkle Young, Passing the Keys, op. cit, 278-287

[1]

[2]