European Sex Workers' Rights Alliance
De European Sex Workers' Rights Alliance (ESWA;[1] Nederlands: Europese Sekswerkersrechtenalliantie) is een netwerk van meer dan 100 organisaties die zich inzetten voor sekswerkersrechten en geleid worden door of samenwerken met sekswerkers in 30 landen in Europa en Centraal-Azië.[1][3] De organisatie werd oorspronkelijk opgericht in 1985 als het International Committee for Prostitutes' Rights (ICPR)[4] en was sinds de doorstart in 2005 bekend als het International Committee on the Rights of Sex Workers in Europe (ICRSE),[4] geregistreerd als een stichting te Amsterdam in Nederland.[5] De organisatie nam in 2021 haar huidige naam ESWA aan.[1]
| European Sex Workers' Rights Alliance (ESWA)[1] | ||
|---|---|---|
_logo.png){kind=logo}
| ||
|
| ||
| Geschiedenis | ||
| Opgericht | februari 1985 (als ICPR) 2005 (doorstart als ICRSE) | |
| Structuur | ||
| Directeur | Sabrina Sanchez[2] | |
| Werkgebied | Europa en Centraal-Azië | |
| Plaats | Amsterdam | |
| Type | Internationale niet-gouvernementele organisatie (ngo) | |
| Doel | decriminalisering van sekswerk en een leven vrij van geweld, dwang, discriminatie en uitbuiting voor sekswerkers[3] | |
| Media | ||
| Website | https://www.eswalliance.org/ | |
Geschiedenis
bewerkenHalverwege de jaren 1970 ontstond in Europa een sterk gepolitiseerde beweging voor de rechten van prostituees/és, later bekend als de Sekswerkersrechtenbeweging.[6] Het begon met de staking van Franse prostituees te Lyon in 1975, die leidde tot de oprichting van het Franse Collectief van Prostituees en op zijn beurt weer aanzette tot de vorming van groepen zoals het English Collective of Prostitutes in Engeland (1975), het New York Prostitutes Collective (1979; later USPROS), het Australian Prostitutes Collective (1981; tegenwoordig Prostitutes Collective of Victoria, PCV) en het Italiaanse Comité voor Burgerrechten van Prostituees (1982). De Canadian Organisation for the Rights of Prostitutes (CORP), de Nederlandse stichting De Rode Draad en HYDRA in Duitsland speelden ook een grote rol in de beweging. Het International Committee for Prostitutes' Rights (ICPR) werd uiteindelijk opgericht in 1985.[7]
Het ICPR publiceerde in februari 1985 het World Charter for Prostitutes' Rights (Wereldhandvest voor de Rechten van Prostituees/és) in reactie op sommige feministen die beweerden dat alle vormen van prostitutie gedwongen prostitutie zijn. Het Charter roept op tot de decriminalisering van "alle aspecten van volwassen prostitutie voortkomend uit individuele keuzes".[8] Het wereldhandvest stelt verder dat prostituees/és de garantie moeten krijgen op "alle mensenrechten en burgerlijke vrijheden", waaronder vrijheid van meningsuiting, reizen, immigratie, arbeid, huwelijk en moederschap, plus het recht op werkloosheidsverzekering, zorgverzekering en huisvesting.[8] Met het Charter werd sekswerk voor het eerst benaderd op basis van de mensenrechten, een aanpak die daarna verder is uitgewerkt door de sekswerkersrechtenbeweging.[9]
Het ICPR werd in 2005 in Amsterdam opnieuw gelanceerd als het International Committee for the Rights of Sex Workers in Europe (ICRSE).[4] Het stelde een nieuw handvest op voor de rechten van sekswerkers, met een focus op Europese landen.[4] Toen twee sekswerkers, Dora in Turkije en Jasmine in Zweden, tegelijkertijd werden vermoord in de zomer van 2013, hielden ICRSE en haar lidorganisaties protesten in 29 steden over de hele wereld om een einde te maken aan het geweld tegen sekswerkers.[10] In 2021 nam de organisatie haar huidige naam "European Sex Workers' Rights Alliance" (ESWA) aan.[1]
Op 5 september 2023 maakte de ESWA deel uit van een coalitie van vele sekswerkersrechten- en mensenrechtenorganisaties (waaronder tevens Human Rights Watch, Amnesty International, La Strada International, ILGA-Europe en anderen) die in een open brief opriepen tot de verwerping van een resolutie van het Europees Parlement over prostitutie, die gericht was op de criminalisering van sekswerk in Europa.[11] De resolutie werd op 14 september 2023 weliswaar aangenomen (234 stemmen voor, 175 tegen en 122 onthoudingen), maar de meest omstreden passages werden eruit verwijderd, waaronder verwijzingen waarin werd gepleit voor het Noordse/Zweedse prostitutie-model. Dit was omdat sekswerkers van de ESWA en haar leden, mensenrechtenverdedigers en medisch experts zoals de The Lancet hadden beargumenteerd dat het Noordse model juist leidt tot een verergering van geweld en discriminatie tegen sekswerkers, hen verder uitsluit van de samenleving en kwetsbaarder maakt voor leaves them more excluded from society and more vulnerable to seksueel overdraagbare aandoeningen (soa's) such as hiv/aids.[12][2] Volgens ESWA-directeur Sabrina Sanchez 'toont deze stemming aan dat, ondanks de stortvloed van aanvallen tegen sekswerkers en andere gemarginaliseerde groepen, Europa steeds meer voorstander is van rechten-respecterende oplossingen voor geweld tegen onze gemeenschappen.'[2] ESWA-programmadirecteur Luca Stevenson (zelf een voormalig sekswerker) zei dat het Noordse model "extreem anti-feministisch" is: 'Het negeert het vermogen van vrouwen en andere mensen om beslissingen over hun eigen leven te nemen.'[12]
Zie ook
bewerkenExterne links
bewerken- Officiële website
- International Committee on the Rights of Sex Workers in Europe (ICRSE) – Global Network of Sex Work Projects
- Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel European Sex Workers' Rights Alliance op de Engelstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.
Bibliografie
- Ditmore, Melissa Hope (2006). Encyclopedia of Prostitution and Sex Work. Greenwood Publishing Group, pp. 782. ISBN 0-313-32968-0.
- Gall, Gregor (2006). Sex Worker Union Organising: An International Study. Palgrave Macmillan, London, "Antecedents of Organising Sex Workers", 46–64. ISBN 9780230502482. Geraadpleegd op 13 februari 2024.
- Kempadoo, Kamala, Doezema, Jo (1998). Global Sex Workers: Rights, Resistance, and Redefinition. Routledge, pp. 294. ISBN 9780415918299.
- Rubio Grundell, Lucrecia (2022). Security Meets Gender Equality in the EU: The Politics of Trafficking in Women for Sexual Exploitation. Springer Nature, Cham, pp. 246. ISBN 9783031122095. Geraadpleegd op 13 februari 2024.
- Saunders, Penelope (6 augustus 2000). Fifteen Years after the World Charter for Prostitutes' Rights. Human Rights Dialogue (1994–2005) 2 (3) (Carnegie Council for Ethics in International Affairs). Geraadpleegd op 11 december 2022.
- Wotton, Rachel, Sex workers who provide services to clients with disability in New South Wales, Australia. ses.library.usyd.edu.au. University of Sydney (september 2016). Geraadpleegd op 11 december 2022.
Referenties
- ↑ a b c d e Rubio Grundell 2022, p. 199.
- ↑ a b c EU: Harmful ‘Prostitution’ Resolution Passes, Most Parliament Members Reject or Abstain From EU-Wide Criminalization. Human Rights Watch (18 september 2023). Geraadpleegd op 13 februari 2024.
- ↑ a b About ESWA. European Sex Workers' Rights Alliance. Geraadpleegd op 13 februari 2024.
- ↑ a b c d Gall 2006, p. 48.
- ↑ Organisational Structure | Sex Work Europe. sexworkeurope.org. Geraadpleegd op 11 december 2022.
- ↑ Kempadoo & Doezema 1998, p. 19–20.
- ↑ Kempadoo & Doezema 1998, p. 19.
- ↑ a b Kempadoo & Doezema 1998, p. 37.
- ↑ Saunders 2000.
- ↑ Zambelli, Elena (2022). Sexscapes of Pleasure: Women, Sexuality and the Whore Stigma in Italy. Berghahn Books, New York, 145, 154. ISBN 9781800736863. Geraadpleegd op 14 februari 2024.
- ↑ Open letter of the European Coalition on Sex Workers’ Rights and Inclusion to Members of the European Parliament Re: Prostitution Report. Human Rights Watch (18 september 2023). Geraadpleegd op 13 februari 2024.
- ↑ a b Laura Hülsemann, "Sex work splits the EU Parliament", Politico, 19 december 2023. Geraadpleegd op 13 februari 2024.