Ezel van Buridan
De ezel van Buridan is een denkbeeldige, volstrekt rationele ezel die precies in het midden tussen twee even aantrekkelijke schelven hooi wordt geplaatst. De ezel, die geen rationele grond heeft om tussen de twee schelven te kiezen, zal doordat hij niet kan kiezen verhongeren, waarmee een paradox in de rationaliteit aangetoond is: deze leidt ogenschijnlijk niet tot het optimale resultaat voor de ezel. De ezel van Buridan is het tegenovergestelde van de Vork van Morton.
Dit gedachte-experiment is genoemd naar de middeleeuwse scholastische filosoof Johannes Buridanus, die er echter niet de uitvinder van is; Aristoteles beschrijft in De Caelo II, 13, een soortgelijke situatie. Buridan noemt de ezel niet; dat beeld is van critici van Buridan. Buridan gebruikt het beeld om zijn theorie te illustreren dat bij een morele keuze de keus moet vallen op het alternatief met de beste gevolgen.
