Hans-Gerrit von Stockhausen
Hans-Gerrit von Stockhausen (Kassel, 11 augustus 1907 – Berlijn, 15 januari 1943), werd marineofficier in de Kriegsmarine tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hij stamde volgens zijn familienaam uit een Duits adellijk geslacht.
Hans-Gerrit von Stockhausen | ||||
---|---|---|---|---|
Geboren | 11 augustus 1907 Kassel, Duitse Keizerrijk | |||
Overleden | 15 januari 1943 Berlijn, nazi-Duitsland | |||
Rustplaats | Naamsvermelding U-Boot-Ehrenmal Möltenort bij Kiel[1] | |||
Land/zijde | Weimarrepubliek nazi-Duitsland | |||
Onderdeel | Reichsmarine Kriegsmarine | |||
Dienstjaren | 1926 - 1943 | |||
Rang | Korvettenkapitän | |||
Bevel | U 13 30 november 1935 - 30 september 1937[2] U 65 15 februari 1940 - 24 maart 1941[2] 26. U-Flottille 15 april 1941 - 15 januari 1943[2] | |||
Slagen/oorlogen | Tweede Wereldoorlog | |||
Onderscheidingen | Zie decoraties | |||
|
Zijn carrière
bewerkenVon Stockhausens carrière begon in 1926 bij de Reichsmarine. Hij voltooide zijn officiersopleiding, waarin hij in verschillende cursussen en met praktische raad ervaring opdeed. Von Stockhausen volbracht voor één jaar zijn diensttaken op de torpedoboot Jaguar, voor hij in juli 1935 overging naar de U-Bootstrijdmacht. Als "man van het eerste uur" kreeg hij al het bevel over de U-13 in november 1935. Volgens sommige bronnen werd hij in 1938 staflid van de FdU, later de BDU. Hij verliet de BDU in december 1939 en op 15 februari 1940 kreeg hij het bevel over de U-65, waarmee hij tot het einde van zijn carrière op zee streed.
Met de aanvang van de Tweede Wereldoorlog in 1939 nam hij het commando over van de nieuwe Type IXB onderzeeër, de U-65. Met deze boot ondernam hij in de periode van april 1940 tot januari 1941 een aantal succesvolle patrouilles tegen de geallieerde vijand, waarbij hij ongeveer 100.000 BRT scheepsruimte tot zinken bracht. Op 19 april 1940 torpedeerde hij de Britse kruiser HMS Enterprise, maar door het falen van de gelanceerde torpedo's mislukte zijn aanval. De Britse kruiser kon ongedeerd ontkomen.
Zijn grootste successen waren het tot zinken brengen van twee schepen op op 21 juni 1940: het Franse troepentransportschip Champlain van 28.124 BRT dat toen het op een door de U-65 gelegde zeemijn liep, zwaar beschadigd werd en uiteindelijk zonk en het Nederlandse stoomvrachtschip Berenice van 1.117 ton dat werd getorpedeerd en tot zinken gebracht. Hij bracht de Britse tanker SS British Premier op 24 december 1940 tot zinken. Op 31 december 1940, beschadigde hij de Britse tanker British Zeal van 8.532 ton. Deze kon nog Freetown bereiken in de loop van het nieuwe jaar.
Door zijn successen werd hij op 1 november 1940 voor zijn laatste patrouillereis tot Korvettenkapitän benoemd en na de laatste oorlogspatrouille in januari 1941, bracht hij meer dan acht schepen voor 47.785 BRT tot zinken. Von Stockhausen kreeg hiervoor het Ridderkruis op 14 januari 1941. Zijn U-boot droeg hij in maart 1941 over aan luitenant-ter-zee Joachim Hoppe. Deze werd al op zijn eerste patrouillereis door een Brits oorlogsschip tot zinken gebracht.
Zijn dood
bewerkenVanaf maart 1941 was Hans-Gerrit von Stockhausen Commandant van het 26e Flottielje. Tijdens een verkeersongeval in Berlijn op 15 januari 1943 stierf hij na een dodelijk auto-ongeval. Korvetkapitein Hans-Gerrit von Stockhausen werd 35 jaar.
Militaire loopbaan
bewerken- Offiziersanwärter: 1 april 1926[2][3]
- Seekadett: 12 oktober 1926[2][3]
- Fähnrich zur See: 1 april 1928[2][3]
- Oberfähnrich zur See: 1 Juni 1930[2][3]
- Leutnant zur See: 1 oktober 1930[2][3]
- Oberleutnant Zur See: 1 januari 1932[2][3]
- Kapitänleutnant: 1 april 1936[2][3]
- Korvettenkapitän: 1 november 1940[2][3]
Decoraties
bewerken- Ridderkruis van het IJzeren Kruis op 14 januari 1941[2][3][4][5]
- IJzeren Kruis 1939, 1e Klasse (12 juli 1940)[2][6] en 2e Klasse[2]
- Dienstonderscheiding van Leger en Marine voor (12 dienstjaren) op 24 juni 1938[2][6]
- Anschlussmedaille op 20 december 1939[2][6]
- Onderzeebootoorlogsinsigne 1939
- Hij werd drie maal genoemd in het Wehrmachtsbericht. Dat gebeurde op:
- 9 juli 1940[2]
- 29 december 1940[2]
- 11 januari 1941[2]
Successen
bewerken- Ongeveer 100.000 brt tot zinken gebracht.
- 2 grote schepen met een totaal van 36.656 brt tot zinken gebracht.
Zie ook
bewerkenExterne links
bewerken- Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Hans-Gerrit von Stockhausen op de Duitstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.
- Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Hans-Gerrit von Stockhausen op de Engelstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.
- (de) Fellgiebel, Walther-Peer. Die Träger des Ritterkreuzes des Eisernen Kreuzes 1939-1945. Friedburg, Duitsland: Podzun-Pallas, 2000. ISBN 3-7909-0284-5.
- (en) Kurowski, Franz. Knight's Cross Holders of the U-Boat Service. Schiffer Publishing Ltd, 1995. ISBN 0-88740-748-X.
- (de) Range, Clemens. Die Ritterkreuzträger der Kriegsmarine. Stuttgart, Duitsland: Motorbuch Verlag. 1974, ISBN 3-87943-355-0.
- (de) Scherzer, Veit. Die Ritterkreuzträger 1939–1945 Die Inhaber des Ritterkreuzes des Eisernen Kreuzes 1939 von Heer, Luftwaffe, Kriegsmarine, Waffen-SS, Volkssturm sowie mit Deutschland verbündeter Streitkräfte nach den Unterlagen des Bundesarchives. Jena, Duitsland: Scherzers Miltaer-Verlag. 2007, ISBN 978-3-938845-17-2.
- (de) Busch, Hans-Joachim; Röll. Der U-Boot-Krieg 1939–1945 — Die Ritterkreuzträger der U-Boot-Waffe von September 1939 bis Mai 1945. Hamburg, Berlijn, Bonn, Duitsland: Verlag E.S. Mittler & Sohn. 2003, ISBN 978-3-8132-0515-2.
- ↑ (de) Volksbund.de: Hans-Gerrit von Stockhausen. Geraadpleegd op 5 september 2018.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s http://www.ubootarchiv.de/ubootwiki/index.php/Hans-Gerrit_von_Stockhausen
- ↑ a b c d e f g h i http://www.uboat.net/men/stockhausen.htm
- ↑ Fellgiebel 2000, p. 412.
- ↑ Scherzer 2007, p. 725.
- ↑ a b c Busch and Röll 2003, p.104