Honda CB 250-serie

Honda CB 250
	Honda CB 250 K4 uit 1972
Algemeen
Merk	Honda
Categorie	Toermotor
Productiejaren	1968-2008
Voorganger	Honda CB 72 Super Sport
Opvolger	Honda CBX 250
Motor
Motortype	OHC
Bouwwijze	Staande paralleltwin
Koeling	Lucht
Boring	56 mm
Slag	50,6 mm
Cilinderinhoud	246,3 cc
Brandstofsysteem	2 CV-carburateurs
Smeersysteem	Wet-sump
Compressieverhouding	9,5:1
Prestaties
Vermogen	30 pk bij 10.500 tpm
Topsnelheid	150 km/h
Aandrijving
Primaire aandrijving	Tandwielen
Koppeling	Meervoudige natte plaat
Versnellingen	5
Secundaire aandrijving	Ketting
Rijwielgedeelte
Frame	Semi-dubbel wiegframe
Voorvork	Telescoopvork

De Honda CB 250-serie was een serie 250cc-motorfietsen die het Japanse merk Honda produceerde.

Voorgeschiedenis

In 1959 was Honda op de Europese markt gekomen met 250cc-tweecilinders, als eerste de Honda C 71 Dream. Die machine had nog een plaatframe en een geduwde schommelvork, maar de aanwezigheid van een startmotor, het vermogen van 18 pk en vooral de zeer hoge toerentallen die het motortje kon draaien maakte veel indruk. In 1967 eindigde de Honda Dream-serie met de Honda CB 72 Super Sport, die al 24 pk bij 9.000 tpm haalde en inmiddels was voorzien van een buisframe van het brugtype. Het topmodel van Honda was inmiddels de Honda CB 450, die in 1965 op de markt was gekomen en een vernieuwd tweecilinderblok met dubbele bovenliggende nokkenassen en een semi-dubbel wiegframe had.

Tweecilinders

1969-1973, Honda CB 250 K

In 1968 kwamen de vernieuwde CB 250 en de Honda CB 350 tegelijk op de markt. Deze machines waren feitelijk opgebouwd zoals de CB 450, met uitzondering van de dubbele nokkenassen. Ze verschilden eigenlijk alleen van elkaar door de andere boring van de CB 350.

Motor

De CB 250 had een boring/slagverhouding van 56 × 50,6 mm (de Dream-serie had vierkante motoren: 54 x 54 mm). De enkele bovenliggende nokkenas werd aangedreven door een ketting die tussen beide cilinders lag en een automatische kettingspanner had. Overal waren rollenlagers toegepast, met uitzondering van de aandrijfzijde van de krukas, waar een fors kogellager zat. De contactpunten zaten op het linker uiteinde van de nokkenas. De compressieverhouding was 9,5:1 en het vermogen bedroeg niet minder dan 30 pk bij 10.500 tpm. De machine had een wet-sump smeersysteem, een 12 volt elektrische installatie en een startmotor.

Aandrijving

De primaire aandrijving geschiedde door tandwielen, die een meervoudige natte platenkoppeling aandreven. Daarachter zat een vijfversnellingsbak en de secundaire aandrijving geschiedde door een openliggende ketting met alleen een klein kettingschermpje aan de bovenkant.

Rijwielgedeelte

Massaproductie van motorfietsen was in deze tijd alleen mogelijk door de toepassing van veel plaatwerk voor het frame. Dat was goedkoper en sneller te produceren dan buisframes, maar plaatframes waren allang uit de mode en klanten wilden voor sportievere modellen graag de meer elegante buisframes. Honda loste dit op door alleen de voorste framebuis (van het balhoofd naar de onderkant van het motorblok) als echte buis te construeren. De overige framedelen waren feitelijk voorgevormde platen die tot buizen gepuntlast waren. Voor was een hydraulisch gedempte telescoopvork toegepast, achter een swingarm met twee veer/demperelementen waarvan de veervoorspanning in drie standen instelbaar was. Voor was een duplexrem toegepast, achter een simplexrem.

Kinderziekten

De K-serie kende enkele technische problemen. Door de trillingen bij hoge toerentallen scheurden kettingschermen, uitlaten en uitlaatbochten en trilden lampjes en snelheidsmeters kapot. Ook de startmotor was een zwak punt omdat de soldeerverbindingen kapot trilden en het startrelais stuk ging. De membranen van de CV-carburateurs lekten weleens. Als de berijder te ongeduldig was na het starten kon de nokkenas gaan invreten door oliegebrek (de oliepomp moest even de tijd krijgen om de olie omhoog te pompen). Dat laatste euvel probeerde Honda op te lossen door vanaf de CB 250 G een rotatiepomp in plaats van de plunjerpomp toe te passen en in de cilinderkop een oliebadje te creëren zodat er altijd wat olie bij de nokkenas zat.

1968, CB 250 K0

De CB 250 K0 werd nog geleverd met de two-tone kleuren die ook bij de Honda CB 125-serie, de Honda C 160-serie en de Honda C 175-serie werden toegepast. De kleuren waren Candy Blue met wit, Candy Red met wit en groen met wit. De bovenkant van de tank was in de hoofdkleur gespoten en daar stond de Honda-vleugel, de onderkant was wit en daar stond de naam "Honda" in zwart. Op de tank zaten rubberen kniestukken. De zijdeksels en de koplamp waren wit, de bovenkant van de voorvork had de hoofdkleur. Op het zijdeksel zat een klein kadertje in de hoofdkleur met het getal "250". Het zadel was glad (ongeribbeld) en het achterlicht was ovaal. De spatborden waren verchroomd.

1969, CB 250 K1

De CB 250 K1 was vrijwel identiek aan de K0. De hoofdkleuren bleven gelijk, maar op het witte deel van de tank verscheen in dun biesje in de hoofdkleur.

1970, CB 250 K2

De CB 250 K2 werd ook geleverd in Candy Gold. Het biesje op de tank was nu zwart en de zijdeksels kregen de hoofdkleur, met daarop een wit kadertje met het getal "250" in zwarte cijfers.

1971, CB 250 K3

Met de komst van de CB 250 K3 veranderde het uiterlijk van de machine volledig. De tank werd boller en de two-tone lak verdween. De kleuren werden Candy Gold, Derby Green Metallic en Light Ruby Red, met een brede, gebogen zwarte bies op de tank. De zijdeksels, de koplamp en de bovenkant van de voorvork kregen de hoofdkleur. De merknaam "Honda" stond in wit dwars door de zwarte bies op de tank. Op de zijdeksels zat een klein kadertje met daarin de Honda-vleugel en erboven in witte cijfers het getal "250".

1972, CB 250 K4

De kleurstelling van de CB 250 K4 was identiek aan de CB 350 K4: Light Ruby Red, Candy Gold, Candy Bacchus Olive en Gentle Maroon Metallic. De bies op de tank werd door een dunne witte bies in tweeën gedeeld. De koplamp was zwart.

1973, CB 250 K5

De CB 250 K5 had dezelfde kleurstelling als de CB 350 G: Candy Orange, Tyrolean Green Metallic en Iris Purple Metallic. De bies op de tank was nu wit en zwart. De bovenkant van de voorvork was verchroomd. De laatste versies van de K5 kregen een schijfrem in het voorwiel.

Honda CB 250 G

1974-1977, Honda CB 250 G

Met de komst van de CB 250 G probeerde Honda de smeerproblemen van de CB 250 K op te lossen door de toepassing van een andere oliepomp en een oliebadje in de cilinderkop. De machine kreeg een schijfrem in het voorwiel, de uitlaten waren licht omhoog gebogen en ze kreeg ook een ander zustermodel: de CB 350 werd vervangen door de CB 360. Ook de CB 250 G kende een aantal problemen waarvan een aantal werd veroorzaakt door fabricagefouten en onder garantie kon worden hersteld: het stuur (kon breken), tuimelaarassen, kleppendeksels en de geleiders van de nokkenaskettingspanner werden gratis vervangen. Daarnaast ondervonden klanten nog andere problemen: gescheurde uitlaatpakkingen, gescheurde carburateurmembranen, defect richtingaanwijzerrelais, defecte accu's en voorvorkkeerringen, die het gevolg ondervonden van het ontbreken van voorvorkrubbers.

De Honda CJ 250 T was identiek aan deze CJ 360 T. De rood/groene biezen en het bagagerek zijn niet origineel.

1976-1979, Honda CJ 250 T

De Honda CJ 250 T kwam in 1976 op de markt, waarschijnlijk vooral voor het Verenigd Koninkrijk, waar het pond gedevalueerd was. De CJ 250 T was bedoeld als spaarmodel, wat te merken was aan het ontbreken van tankbiezen, chroom, de zesde versnelling en een startmotor. De machine had echter een veel sportiever uiterlijk dan de CB 250 G, vooral door de toepassing van één kleur (rood of geel) en een polyester "kontje" achter het zadel. Ook had de CJ 250 T een schijfrem in het voorwiel. Door het goedkope pond was de machine ook interessant voor kopers van het Europese vasteland en Londense motordealers hadden zelfs Nederlandse verkopers in dienst om de machines die al voorbereid waren voor de Europese markt (door de montage van een rechtsgericht dimlicht) te verkopen.^[1]

Honda CB 250 T