Intasuchus
Intasuchus is een geslacht van uitgestorven temnospondyle Batrachomorpha (basale 'amfibieën') uit het Midden-Perm van Rusland. Het is bekend van de enige soort Intasuchus silvicola, die in 1956 werd benoemd. Intasuchus behoort tot de familie Intasuchidae en is waarschijnlijk het enige lid, hoewel andere taxa zoals Syndyodosuchus en Cheliderpeton in het verleden aan de familie zijn toegewezen. Intasuchus behoort hoogstwaarschijnlijk tot de groep Archegosauroidea, verwanten van de grote, meestal temnospondyle clade Stereospondyli uit het Mesozoïcum.
| Intasuchus Status: Uitgestorven Fossiel voorkomen: Midden-Perm | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||
| |||||||||||||
| Geslacht | |||||||||||||
| Intasuchus Konzhukova, 1956 | |||||||||||||
| Typesoort | |||||||||||||
| Intasuchus silvicola | |||||||||||||
| |||||||||||||
Naamgeving
bewerkenDe typesoort Intasuchus silvicola werd in 1953 gemeld[1] en in 1956 benoemd door Konzjoekowa.[2] De geslachtsnaam verwijst naar de stad Inta. De soortaanduiding betekent 'bosbewoner' in het Latijn.
Het holotype is PIN 570/1, een schedel gevonden in de Intaformatie die dateert uit het Kungurien.
In 2020 werd de soort herbeschreven.[3]
Beschrijving
bewerkenDe schedel heeft een lengte van 166 millimeter.
In 2020 werden vier autapomorfieën vastgesteld, unieke afgeleide eigenschappen. De afstand tussen de neusgaten is kleiner dan de afstand tussen de oogkassen. Het achterste deel van het postfrontale is extreem verlengd en strekt zich duidelijk uit tot achter het foramen pineale. Het traanbeen is zeer langwerpig en langer dan het neusbeen. Het wandbeen en het supratemporale zijn relatief kort en breed.
Intasuchus heeft een lange, afgeplatte schedel die naar voren toe iets smaller wordt. Prominente richels lopen langs het schedeloppervlak van de oogkassen naar de neusgatopeningen. De otische inkeping aan de achterkant van de schedel is relatief smal in vergelijking met andere temnospondylen, hoewel deze zich als een groef langs de zijkanten van de schedelbasis uitstrekt. Intasuchus heeft grote tanden op het plafond van zijn muil, met een grote rij tussen twee openingen van het verhemelte genaamd choanae, slagtanden op de palatinale botten en kleine tanden die zich uitstrekken langs het ectopterygoïde.
Classificatie
bewerkenDe fylogenetische analyse van Schoch en Milner (2000) plaatste Intasuchus als een basaal lid van een groep genaamd Archegosauriformes. Het werd tussen archegosauroïden geplaatst, hoewel Archegosauroidea een parafyletische assemblage bleek te zijn van taxa basaal tot Stereospondyli. Intasuchus silvicola werd gewonnen als de zustertaxon van Cheliderpeton latirostre (nu bekend als Glanochthon latirostre). Hieronder is een cladogram van die analyse:
| Archegosauriformes |
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
- ↑ Konzhukova, E.D. 1953. "Nizhnepermskaya fauna nazemnykh pozvonochnykh Severnogo Priural’ya (basseyn r. Inty). Doklady Akademii Nauk SSSR, 89(4): 723–726
- ↑ Konzhukova, E.D. 1956. 'Intinskaya fauna nizhney permi Severnogo Priural’ya". Trudy Paleontologicheskogo Instituta Akademii Nauk SSSR, 62: 5–50
- ↑ Werneburg, R., Štamberg, S. & Steyer, J.-S. 2020. "A new stereospondylomorph, Korkonterpeton kalnense gen. et sp. nov., from lower Permian of the Czech Krkonoše Piedmont Basin and a redescription of Intasuchus silvicola from the lower Permian of Russia (Temnospondyli, Amphibia)". Fossil Imprint 76(2): 217–242
- Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Intasuchus op de Engelstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.