Kustskinken
Kustskinken[1] (Emoia) zijn een geslacht van hagedissen uit de familie skinken. De soorten komen voor in zuidelijk Azië, Australië en Oceanië.[2]
| Kustskinken | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
_(8220694063).jpg)
| |||||||||||||||
| Emoia atrocostata, exemplaar uit Sarawak, Maleisië. | |||||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| Geslacht | |||||||||||||||
| Emoia Gray, 1845 | |||||||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons
| |||||||||||||||
Kustskinken op  Wikispecies
| |||||||||||||||
| |||||||||||||||
Naam en indeling
bewerkenDe groep werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door John Edward Gray in 1845. Veel soorten behoorden eerder tot het niet langer erkende geslacht Mocoa en later tot Lygosoma.
Er zijn 77 verschillende soorten, inclusief de pas in 2012 wetenschappelijk beschreven soorten Emoia mokolahi en Emoia oriva.[3] Van veel soorten zijn ondersoorten bekend die afwijken in uiterlijk en verspreidingsgebied.
Uiterlijke kenmerken
bewerkenKustskinken hebben een typisch skinkachtig, langwerpig lichaam met gladde schubben en een lange staart. De voor- en achterpoten zijn goed ontwikkeld en hebben vijf vingers aan de voorpoten en vijf tenen aan de achterpoten.
De snuit is meestal langwerpig van vorm en dorsaal afgeplat. De oogleden zijn beweegbaar, in het onderste ooglid is een doorzichtig venster aanwezig zodat de skinken met gesloten ogen toch kunnen zien.[2]
Levenswijze
bewerkenAlle soorten zijn terrestrisch en leven op de bodem, de skinken jagen overdag en schuilen 's nachts onder stenen en in de strooisellaag. Het voedsel bestaat uit kleine ongewervelden zoals insecten. Alle soorten zijn eierleggend; de vrouwtjes zetten per keer twee eieren af op de bodem.
Verspreiding en habitat
bewerkenKustskinken komen voor in delen van het continent Australië en zijn daarnaast te vinden in grote delen van Zuidoost-Azië. De hagedissen komen voor in de landen Australië, Fiji, Filipijnen, Indonesië, Maleisië, Papoea-Nieuw-Guinea, de Salomonseilanden en Vietnam. Daarnaast hebben verschillende soorten zich verspreid naar eilanden in Oceanië, zoals de Carolinen, de Marshalleilanden, en eilanden behorend tot Micronesië. Vermoedelijk hebben de hagedissen zich op deze afgelegen eilanden gevestigd door mee te liften op drijvende planten.[1]
Door de internationale natuurbeschermingsorganisatie IUCN is aan 65 soorten een beschermingsstatus toegewezen. De meeste soorten (40) worden beschouwd als 'veilig' (Least Concern of LC). Van negen soorten zijn onvoldoende gegevens bekend en deze skinken hebben de status 'onzeker' (Data Deficient of DD), en één soort wordt geclassificeerd als 'gevoelig' (Near Threatened of NT). Vier soorten worden gezien als 'kwetsbaar' (Vulnerable of VU), negen soorten als 'bedreigd' (Endangered of EN) en één soort (Emoia slevini) wordt gezien als 'ernstig bedreigd' (Critically Endangered of CR).
De kustskink Emoia nativitatis ten slotte wordt beschouwd als uitgestorven. Exemplaren van deze soort kwamen ooit in groten getale voor op Christmaseiland maar zijn voor het laatst in het wild gezien in 2010 en in 2014 stierf het laatst bekende exemplaar in gevangenschap.[4]
Soorten
bewerkenHet geslacht omvat de volgende soorten, met de auteur(s) en het verspreidingsgebied.
Bronvermelding
bewerken- Referenties
- ↑ a b Bernhard Grzimek (1971). Het Leven Der Dieren Deel VI: Reptielen. Kindler Verlag AG, Pagina 302. ISBN 90 274 8626 3.
- ↑ a b Steve K. Wilson (2015). The Reptiles of Queensland. Reed New Holland Publishers, Pagina 140. ISBN 9781921517488.
- ↑ Peter Uetz & Jakob Hallermann, The Reptile Database - Emoia. Gearchiveerd op 5 september 2023.
- ↑ International Union for Conservation of Nature and Natural Resources - Red List, [www.iucnredlist.org/search#Emoia Emoia - IUCN Red List].
- Bronnen
- (en) – Steve K. Wilson - A Field Guide to The Reptiles of Queensland (2015) – Pagina 140 – Reed New Holland Publishers – ISBN 9781921517488
- (en) – Gray, 1845 : Catalogue of the specimens of lizards in the collection of the British Museum. Trustees of die British Museum/Edward Newman, London, p. 1-289.
- (en) – Peter Uetz & Jakob Hallermann - The Reptile Database - Emoia - Website Geconsulteerd 9 augustus 2018
