Marije Vogelzang
Marije Vogelzang (Enschede, 1978) is een Nederlandse ontwerper.[1]
.jpg)
Carrière
bewerkenNa haar afstuderen aan de Design Academy Eindhoven in 2000 werkte ze voor Hella Jongerius' studio. In 2004 begon ze restaurant-studio "Proef" in Rotterdam, samen met Piet Hekker. In 2005 kwam er een tweede "Proef" in Amsterdam. Vogelzang focust zich op gewoonten en rituelen met betrekking tot voedsel.[2] Ze werkt regelmatig als ontwerper en consultant voor organisaties en voor de voedselindustrie. In 2014 werd ze hoofd van de nieuwe Food-Non-Food-afdeling aan de Design Academy Eindhoven. In 2016 initieerde ze het Dutch Institute Of Food&Design.[3] Vogelzang houdt zich met voedsel bezig omdat het volgens eigen zeggen de essentie van leven is. Ze ontwerpt geen gerechten maar eetervaringen; het opeten, delen, vervoeren, klaarmaken en het laten groeien van eten. Daarom noemt zij zichzelf een "eetontwerper". Voedsel is volgens haar de grootste industrie op aarde.[4][5]
Portfolio (selectie)
bewerken- White Funeral (1999)
- Black Confetti (2005)
- Vogelzang nam recepten uit de hongerwinter en serveerde kleine porties hiervan als een rantsoen. Bij bezoekers die de hongerwinter hadden meegemaakt, kwamen door het eten van dit voedsel na meer dan 65 jaar weer herinneringen boven uit de oorlogstijd.
- Sharing Dinner (2005)
- Vogelzang werd gevraagd een kerstdiner te verzorgen. Ze nam een tafelkleed en plaatste het niet op tafel, maar hing het in de lucht. Door spleten te maken waardoor mensen hun hoofd konden steken, werden de eters fysiek met elkaar verbonden. Verder zagen ze ook elkaars kleren niet, wat tot een gevoel van verbondenheid leidde. Het voedsel stimuleerde delen en uitwisselen; de ene persoon kreeg bijvoorbeeld twee meloenpartjes en de ander ham.
- Cuddly sausage (2005)
- Hamman (2007)
- Sharing Dinner (2007)
- Bits and Bytes (2009)
- Eat Love Budapest (2011)
- In dit project liet Vogelzang zigeunervrouwen anderen voeden, terwijl ze daarbij hun levensverhaal vertelden. Haar doel was om de Hongaren meer begrip te laten opbrengen voor deze minderheidsgroep. Bij deze installatie was de tafel verheven. Onder het tafelkleed zaten de mensen die gevoed werden, alsof ze in een tent zaten. Degene die voedde en degene die gevoed werd konden elkaar niet zien.
- Eat Shit (2015)
- Volumes (2017)
Bibliografie
bewerken- 2008 - Eat love : food concepts, met Louise Schouwenberg[8]
- 2009 - Broodtrommelboek, met Gerard Janssen, Benno de Wilde en Suzanne de Boer[9]
- 2011 - You are what you eat memory game, met Marije Kappert[10]
Externe link
bewerken- Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Marije Vogelzang op de Engelstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.
- (en) "Dutch Profiles: Marije Vogelzang", 9 maart 2012. Geraadpleegd op 3 februari 2018.
- ↑ (en) Fairs, Marcus, "Food is "most important material in the world" says Marije Vogelzang", Dezeen, 8 juli 2014. Gearchiveerd op 19 oktober 2017. Geraadpleegd op 3 februari 2018.
- ↑ (en) Walker, Alissa, "Marije Vogelzang Reinvents The Ritual Of Eating", Co.Design, 7 september 2011. Gearchiveerd op 19 oktober 2017.
- ↑ (en) "Website Dutch Institute Of Food&Design". Gearchiveerd op 4 februari 2018. Geraadpleegd op 3 februari 2018.
- ↑ (en) "Marije Vogelzang, Volkskrantartikel". Gearchiveerd op 4 februari 2018.
- ↑ (en) "Interview: ontwerper Marije Vogelzang". Gearchiveerd op 4 februari 2018.
- ↑ (en) Morby, Alice, "Marije Vogelzang tackles "mindless food consumption" with odd tableware", Dezeen, 5 november 2017. Gearchiveerd op 22 december 2017. Geraadpleegd op 3 februari 2018.
- ↑ Cowan, Katy, "Marije Vogelzang crafts strange new tableware to trick us into eating less food", Creative Boom, 12 mei 2017. Geraadpleegd op 3 februari 2018.
- ↑ "Eat love : food concepts". Gearchiveerd op 4 februari 2018. Geraadpleegd op 3 februari 2018.
- ↑ "Broodtrommelboek". Geraadpleegd op 3 februari 2018.
- ↑ "You are what you eat memory game". Gearchiveerd op 4 februari 2018. Geraadpleegd op 3 februari 2018.