De Nakasendō (中山道, lett. 'weg over de centrale bergen') was een hoofdweg in Japan, een van de twee gokaidō die Edo (het huidige Tokio) verbond met Kioto. Deze 532 km lange weg met 69 halteplaatsen liep meer landinwaarts dan de meer bekende en kortere Tōkaidō en had als voordeel dat er minder rivieren overgestoken hoefden te worden.
Originele ishidatami (stenen bestrating) van de Nakasendō.
Rond het begin van de zevende eeuw ontwikkelde het gebied waardoor uiteindelijk de Nakasendō zou lopen zich. De Kinai (het tegenwoordige Kansai) met de toenmalige hoofdstad werd verbonden met de hoofdsteden van de provincies op de centrale bergketen van noordelijk Honshū.
In de Sengoku-periode werden de provincies van het centraal noord Honshū beheerst door de clans Takeda (provincie Kai), Ogasawara (provincie Shinano), Kanamori (provincie Hida) en Oda (provincie Mino). Om deze provincies met de kustregio te verbinden (en de troepen van Takeda met die van die van Oda) werd een systeem van wegen opgezet. Deze wegen komen grofweg overeen met de tegenwoordige nationale autowegen52, 151, 153 en 22.
Het begin van de Edoperiode was een tijd van vele politieke, juridische, culturele en intellectuele veranderingen. Een daarvan was de vernieuwing van het duizend jaar oude wegensysteem van Japan. De Nakasendō was een van de hoofdroutes voor gebruik door de shogun en de daimyo. Vóór de opbouw van de Nakasendō waren er al vele kortere routes tussen belangrijke steden. Een van die kortere routes was de Kisoji, waarvan alle elf halteplaatsen ook halteplaatsen werden van de Nakasendō (van de Niekawa-juku tot de Magome-juku).
In de Edoperiode werd Nakasendō geschreven als 中山道 of als 中仙道. Het Tokugawa-shogunaat besloot in 1716 tot 中山道 als de officiële naam.
Een hedendaagse markering van de Nakasendō in de buurt van Musa-juku.
Ondanks de vele moderne ontwikkelingen langs de Nakasendō zijn er nog een aantal stukken in originele staat en zijn andere delen in de afgelopen decennia gerestaureerd. Het bekendste stuk ligt in de Kiso-vallei, tussen de Tsumago-juku in de prefectuur Nagano en de Magome-juku in de prefectuur Gifu. Dit gebied werd beroemd door de schrijver Shimazaki Tōson die aan het begin van de 20e eeuw in zijn historische roman Yoake Mae ("Voor de dageraad") de effecten van de Meiji-restauratie op de vallei beschreef. Langs dit acht km lange stuk Nakasendō kan nog goed te voet worden gereisd en bede juku zijn behouden en gerestaureerd.
De route van de Nakasendō wordt tegenwoordig ruwweg gevolgd door de volgende autowegen:
Spoorwegen die de route van de Nakasendō volgen zijn de Takasaki-lijn, de Shinetsu-hoofdlijn, de Chūō-hoofdlijn, de Taita-lijn en de Tōkaidō-hoofdlijn.
