Blauwgrijs steenschildmos
Het blauwgrijs steenschildmos (Parmelia saxatilis) is een groot bladvormig korstmos dat behoort tot de orde Lecanorales van de ascomyceten. Blauwgrijs steenschildmos komt voor op oude eiken- en beukenbomen en op dood hout en is in Nederland zeldzaam. Blauwgrijs steenschildmos lijkt veel op gewoon schildmos, maar die heeft geen isidiën.[1]
| Blauwgrijs steenschildmos | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||
| |||||||||||||
| Soort | |||||||||||||
| Parmelia saxatilis (L.) Ach. (1803) | |||||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons
| |||||||||||||
Blauwgrijs steenschildmos op  Wikispecies
| |||||||||||||
| |||||||||||||
Uiterlijke kenmerken
bewerkenHet thallus is tot acht centimeter groot, rozetvormig en ligt op de ondergrond. De meer of minder vlakke lobben worden 5-20 mm lang en 1-4 mm breed. De matte bovenzijde van het thallus is asgrauw tot blauwachtig grijs en niet berijpt. De randen zijn vaak bruin. Soms is het thallus bedekt met netvormige, verhoogde aderen (pseudocyphellen), die vooral bij jonge exemplaren over het gehele oppervlak kunnen voorkomen. Pseudocyphellen zijn kleine, punt- tot streepvormige openingen in het oppervlak van het thallus en zorgen voor de gasuitwisseling. Later worden isidiën gevormd, die bij oudere exemplaren dicht bij elkaar in het centrum zitten. Ze zijn cilindrisch tot koraalvormig. De onderzijde van het thallus is zwart met een donkerbruine rand. Tot aan de rand is de onderkant van het thallus bedekt met enkelvoudige tot gaffelvormige, zwarte rhizinen, waarmee de korstmos vastzit op de ondergrond.
Voorkomen en verspreiding
bewerkenBlauwgrijs steenschildmos komt plaatselijk veel voor op zuur gesteente, bijvoorbeeld graniet van hunebedden en dijken. Daarnaast vaak op oude bomen met een zure schors, vooral zomereik, linde, beuk, wilg en populier. De soort is in de pleistocene delen van Nederland en in de duinen vrij algemeen, elders zeldzaam.[2]
.JPG)
Externe links
bewerken- Nederlands Soortenregister Parmelia saxatilis
- Mycobank Parmelia saxatilis
- Index Fungorum Parmelia saxatilis
Referenties
- ↑ BLWG Verspreidingsatlas Korstmossen Parmelia saxatilis, geraadpleegd 20 september 2019
- ↑ Herk, K. van, A. Aptroot & L. Sparrius, 2017. Veldgids Korstmossen. KNNV Uitgeverij, Zeist. 2e druk p. 177-178
Bron
- Deze informatie is deels overgenomen van de BLWG Verspreidingsatlas, auteur Laurens Sparrius, 2012, waarvan de teksten zijn vrijgegeven onder Creative Commons CC-BY-SA 3.0