Philippe d'Outreman

jezuïet en schrijver uit de Habsburgse Nederlanden

Philippe d'Outreman (ook: d'Oultreman of d'Oultremann) (Valencijn, 28 april 1585 - aldaar, 16 mei 1652) was een religieus schrijver en jezuïet uit de Habsburgse Nederlanden.

Hij was de zoon van Henri d'Outreman, heer van Rombies en lid van het stadsmagistraat van de Henegouwse stad Valencijn. Philippes broer Pierre behoorde eveneens tot de jezuïetenorde en was auteur en vertaler van verschillende religieuze werken.

Philippe d'Outreman werd in 1607 toegelaten tot het novitiaat van de jezuïeten in Doornik. In 1616 werd hij tot priester gewijd.[1] Hij verbleef in verschillende steden in het zuiden van de Habsburgse Nederlanden zoals Rijsel, Maubeuge, Kamerijk.[2]

Le pédagogue chrétien

bewerken

Philippe d'Outreman is vooral bekend van zijn boek Le pédagogue chrétien, dat in 1622 eerst verscheen in Sint-Omaars onder de titel Le vray chrétien catholique.[3] In dit boek illustreerde de jezuïet de katholieke geloofsleer aan de hand van allerhande voorbeelden (zogenaamde exempla). Hij onderscheidde verschillende typen zonden en ging dieper in op kernpunten van het katholieke geloof zoals de praktijk van goede werken, de zeven sacramenten en de heiligenverering. Het boek was in de eerste plaats geschreven ter ondersteuning van het catechismusonderwijs, maar kende later ook een ruimer publiek.[4]

Le pédagogue chrétien kende meer dan honderden heruitgaven. Philippe d'Outreman herwerkte zijn boek zelf verschillende malen. Dat leidde tot nieuwe edities in Bergen, Sint-Omaars en Rijsel, waaronder ook de Nouveau pédagogue chrétien in twee boekdelen (1645-1646). Daarna volgden tot na 1740 heruitgaven, vooral in Parijs, Lyon en Rouen.[3] In 1854 volgde nog een herwerkte editie in Parijs onder de titel L'instruction du chrétien.[5]

Het boek werd daarnaast vertaald en gedrukt in het Engels (Sint-Omaars, 1622), Latijn (Luxemburg, 1629), Nederlands (Antwerpen, 1637 en 1646), Duits (Keulen, 1664) en Bisaya of Cebuano (Manilla, 1751). De meeste van deze vertalingen kenden ook meerdere edities tot in de eerste helft van de 18de eeuw.[3]