Protestliederen over de Vietnamoorlog

Wikimedia-lijst

De Vietnamoorlog vormde in de jaren zestig en zeventig voor muzikanten een bron van inspiratie. Deze oorlog leidde, net als de Amerikaanse burgerrechtenbeweging, tot protestliederen.[1]

Protest tegen de Vietnamoorlog.
Cornelis Vreeswijk en Fred Åkerström bij een demonstratie in 1965.

Ontwikkeling

bewerken

Het Amerikaans militair optreden in Vietnam in het begin van de jaren zestig leidde tot massale protesten in onder meer de Verenigde Staten. Aanvankelijk gingen protestliederen, die men bij demonstraties zong, niet specifiek over deze oorlog. Het waren meestal oude folkliedjes, zoals "We Shall Overcome", die ook voor andere protesten gebruikt werden.[2] Bob Dylan, Phil Ochs en andere folkzangers schreven de eerste liedjes naar aanleiding van de Vietnamoorlog. Sinds de tweede helft van de jaren zestig kwamen ook in de genres rock en folkrock protestliedjes.

Een van de meest cynische liedjes over de Vietnamoorlog is "I-Feel-Like-I'm-Fixin'-to-Die Rag" van Country Joe and the Fish met strofen als:

‘You can be the first one on your block
To have your boy come home in a box.’[3]

Reggaezanger Jimmy Cliff brak in 1970 door met het nummer "Vietnam". De tragische tekst gaat over iemand die een brief ontvangt van een vriend die soldaat is, waarin hij meldt spoedig huiswaarts te zullen keren; kort daarop volgt dan echter het telegram aan zijn moeder waarin wordt meegedeeld dat hij is gesneuveld. Bob Dylan noemde dit ooit het beste anti-oorlogsnummer dat hij kende.

Ook buiten de VS werd geprotesteerd, bijvoorbeeld door Boudewijn de Groot met "Welterusten, meneer de president" en Gerard Cox met "Door jou".

Sommige liedjes die de geschiedenis zijn ingegaan als protestliedjes tegen de Vietnamoorlog, waren helemaal niet als zodanig bedoeld. Een voorbeeld is "We Gotta Get out of This Place" van The Animals, waarin Eric Burdon zingt dat hij wil ontsnappen aan de grauwe armoede waarin hij met zijn familie leeft. De titel sprak echter tot de verbeelding van de soldaten in Vietnam. Hier wegkomen, dat was precies wat ze wilden. Het lied werd immens populair. Veel soldaten hadden het nummer op hun bandrecorder staan en het was vaak te beluisteren in de jukeboxen van Saigon.[4]

In andere liedjes werd juist steun betuigd aan de Vietnamoorlog. Een voorbeeld is "Ballad of the Green Berets" van Barry Sadler (1940-1989), zelf een onderofficier in het Amerikaanse leger en gewond geraakt in Vietnam. De plaat haalde de eerste plaats in de Billboard Hot 100. Pat Boone zette in het sarcastische liedje "Wish You Were Here, Buddy" de soldaten die in Vietnam het vuile werk opknapten tegenover de hippies die in het veilige Amerika daartegen protesteerden. Ook was er de song ""Battle Hymn of Lt. Calley", waarin verwezen werd naar een officier met dezelfde naam als William Calley die in 1971 werd veroordeeld wegens misdrijven gepleegd bij het beruchte Bloedbad van Mỹ Lai in 1968.

Tevens waren er liedjes waarin de Vietnamoorlog alleen maar genoemd werd of waarin impliciet ernaar leek te worden verwezen zonder dat daaraan een waardeoordeel werd verbonden. Een voorbeeld is "Long Live Our Love" van The Shangri-Las, waarin solozangeres Mary Weiss haar geliefde, die ‘overzee’ aan het vechten is, verzekert dat ze hem trouw blijft.

Ook waren er liedjes die zonder verwijzing naar de oorlog toch aldus werden opgevat, zoals "I'm Going Home" van Ten Years After, waarvan bandlid Alvin Lee optrad met een gitaar met daarop het vredesteken.

Er zijn betrekkelijk weinig hits over de Vietnamoorlog: van alle liedjes met een hitnotering in de Billboard Hot 100 in de periode 1965-1974 ging minder dan anderhalf procent over dit onderwerp.[5]

Lijst van liedjes

bewerken

In deze lijst staan zowel protestliederen tijdens de Vietnamoorlog, waarvan de teksten een verlangen naar vrede uitten en militairen en politici hekelden, als liedjes waarin deze oorlog of de Amerikaanse soldaten werden verdedigd.

Deze lijst is (mogelijk) incompleet. U wordt uitgenodigd op bewerken te klikken om de lijst uit te breiden.