Steltloperleguanen

Steltloperleguanen
	Plica plica
Taxonomische indeling
Rijk:	Animalia (Dieren)
Stam:	Chordata (Chordadieren)
Klasse:	Reptilia (Reptielen)
Orde:	Squamata (Schubreptielen)
Onderorde:	Lacertilia (Hagedissen)
Infraorde:	Iguania (Leguaanachtigen)
Familie:	Tropiduridae (Kielstaartleguaanachtigen)
Geslacht
	Plica; Gray, 1831
	Afbeeldingen op Wikimedia Commons
	Steltloperleguanen op Wikispecies
Portaal	Biologie ; Herpetologie

Steltloperleguanen^[1] (Plica) zijn een geslacht van hagedissen uit de familie kielstaartleguaanachtigen (Tropiduridae).

Naam en indeling

De wetenschappelijke naam van de groep werd voor het eerst voorgesteld door John Edward Gray in 1831. Er zijn acht soorten, waarvan er vier pas in 2013 voor het eerst wetenschappelijk zijn beschreven.^[2] In de literatuur wordt daarom vaak een lager soortenaantal vermeld.

Steltloperleguanen werden lange tijd tot de familie leguanen (Iguanidae) gerekend maar worden tegenwoordig als vertegenwoordigers van de familie kielstaartleguanen (Tropiduridae) gezien.

Soorten

Het geslacht omvat de volgende soorten, met de auteur en het verspreidingsgebied.

Naam	Auteur	Verspreidingsgebied
Plica caribeana	Murphy & Jowers, 2013	Trinidad en Tobago, Venezuela
Plica kathleenae	Murphy & Jowers, 2013	Guyana
Plica lumaria	Donnelly & Myers, 2001	Venezuela
Plica medemi	Murphy & Jowers, 2013	Colombia
Plica pansticta	Myers & Donnelly, 2001	Venezuela
Plica plica	Linnaeus, 1758	Guyana, Suriname, Venezuela
Plica rayi	Murphy & Jowers, 2013	Colombia, Venezuela
Bonte steltloperleguaan (Plica umbra)	Linnaeus, 1758	Bolivia, Brazilië, Colombia, Ecuador, Frans-Guyana, Guyana, Peru, Suriname, Venezuela

Uiterlijke kenmerken

Bonte steltloperleguaan (Plica umbra), met duidelijke halsplooi en stekelkammen.

Steltloperlaguanen danken hun naam aan de relatief lange poten. De hagedissen hebben kammen op de nek en in de rug. De ogen zijn relatief hoog op de kop gepositioneerd. Achter de kop is een duidelijke huidplooi aanwezig. De tenen zijn lang en gekromd. Veel soorten hebben opvallende bonte kleuren.^[1]

Verspreiding en habitat

Alle soorten komen voor in delen van noordelijk Zuid-Amerika en leven in de landen Bolivia, Brazilië, Colombia, Ecuador, Frans-Guyana, Guyana, Peru, Suriname, Trinidad en Tobago en Venezuela. De habitat bestaat uit drogere gebieden zoals scrubland en rotsige terreinen.^[3] Het zijn bewoners van boomstammen, ze hebben in vergelijking met andere hagedissen weinig behoefte aan warmte. De soorten lijken wat betreft gedrag en uiterlijk sterk op de mopskopleguaan (Uranoscodon superciliosus), maar zijn in tegenstelling tot deze soort niet gebonden aan water.^[1]

Beschermingsstatus

Door de internationale natuurbeschermingsorganisatie IUCN is aan twee soorten een beschermingsstatus toegewezen. Plica lumaria en Plica pansticta worden gezien als 'veilig' (Least Concern of LC).^[3]

Bronvermelding

Bronnen, noten en/of referenties

Referenties

↑ ^a ^b ^c Bernhard Grzimek (1971). Het Leven Der Dieren Deel VI: Reptielen. Kindler Verlag AG, Pagina 221, 222. ISBN 90 274 8626 3.
↑ Peter Uetz & Jakob Hallermann, The Reptile Database - Plica.
↑ ^a ^b International Union for Conservation of Nature and Natural Resources - Red List, Plica - IUCN Red List.

Bronnen

(nl) – Bernhard Grzimek - Het leven der dieren deel VI :Reptielen - Pagina 221, 222 - Kindler Verlag AG - 1971 - ISBN 9027486263
(en) – Peter Uetz & Jakob Hallermann - The Reptile Database - Plica - Website Geconsulteerd 8 augustus 2019

[GRZ-1] Bernhard Grzimek (1971). Het Leven Der Dieren Deel VI: Reptielen. Kindler Verlag AG, Pagina 221, 222. ISBN 90 274 8626 3.

[EMBL-2] Peter Uetz & Jakob Hallermann, The Reptile Database - Plica.

[IUCN2-3] International Union for Conservation of Nature and Natural Resources - Red List, Plica - IUCN Red List.

[1]

[2]

[3]