Supermarine Seafire
Brits marinevliegtuig
De Supermarine Seafire is een variant op de Spitfire, maar is in tegenstelling tot deze geschikt om te jagen boven zee en aangepast aan inzet vanaf een vliegdekschip.
| Supermarine Seafire | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
Een Seafire XV in dienst van de Royal Canadian Navy
| ||||
| Algemeen | ||||
| Rol | Jachtvliegtuig | |||
| Status | ||||
| Eerste vlucht | 7 januari 1942 | |||
| Gebruik | .svg){kind=small} Royal Navy Marine Nationale Irish Air Corps.svg){kind=small} Royal Canadian Navy
| |||
| Afmetingen | ||||
| Lengte | 9,21 m | |||
| Hoogte | 3,48 m | |||
| Spanwijdte | 11,22 m | |||
| Vleugeloppervlak | 22,5 m² | |||
| Gewicht | ||||
| Leeggewicht | 2.814 kg | |||
| Startgewicht | 3.466 kg | |||
| Krachtbron | ||||
| Motor(en) | 1x Rolls-Royce Merlin 55M watergekoeld V12 1.585 pk | |||
| Prestaties | ||||
| Topsnelheid | 578 km/h op 1.554 m hoogte | |||
| Actieradius | 825 km | |||
| Dienstplafond | 9.754 m | |||
| ||||
Er werden 2.594 stuks van gebouwd.
Geschiedenis
bewerkenDe Britse Admiraliteit toonde voor het eerst interesse om een Spitfire aangepast voor een vliegdekschip te bouwen in mei 1938 tijdens een bijeenkomst met Richard Fairey van Fairey Aviation Company. Het bedrijf stelde voor een dergelijk toestel te ontwerpen en bouwen. Het specifieke voorstel werd evenwel niet weerhouden en het project was meer dan een jaar van tafel.
In de plaats kocht de Fleet Air Arm Blackburn B-25 Roc- en Gloster Sea Gladiator-toestellen maar beide waren absoluut niet geschikt voor de opdracht.
Bronnen, noten en/of referenties
- Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Supermarine Seafire op de Engelstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.
Zie de categorie Supermarine Seafire van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.