Tony Martin (wielrenner)

Tony Martin
Persoonlijke informatie
Bijnaam	Der Panzerwagen
Geboortedatum	23 april 1985
Geboorteplaats	Cottbus, Oost-Duitsland
Nationaliteit	Duitse
Lengte	185 cm
Sportieve informatie
Huidige ploeg	gestopt
Discipline(s)	Weg
Specialisatie(s)	Tijdrijder
Ploegen
2005; 2006–2007; 2008–2011; 2012–2014; 2015–2016; 2017–2018; 2019–2021	→Gerolsteiner (stagiair); Thüringer Energie; HTC-Columbia; Omega Pharma-Quick-Step; Etixx-Quick Step; Katjoesja Alpecin; Team Jumbo-Visma
Overige
Zeges:
Eneco Tour; Parijs-Nice; Ronde van Peking	2010; 2011; 2011, 2012
Portaal	Wielersport

Tony Martin (Cottbus, 23 april 1985) is een voormalig Duits wielrenner en baanwielrenner. Hij is vooral bekend als tijdritspecialist. Martin won in 2011, 2012, 2013 en 2016 het wereldkampioenschap tijdrijden.

Loopbaan

Martin boekte zijn eerste grote overwinning op de fiets in 2003, toen hij Duits tijdritkampioen werd bij de junioren. Een jaar later behaalde hij samen met Christian Bach, Sascha Damrov en Jens Lehmann de nationale titel in de ploegenachtervolging op de baan.

Martin tijdens de Eneco Tour 2009

In 2005 reed hij als stagiair bij Team Gerolsteiner. In dat jaar won hij een lastige tijdrit in de Rothaus Regio-Tour en behaalde hij twee etappezeges in de Giro delle Regioni, een voorname wedstrijd voor beloften (renners onder 23). Hij nam in dat jaar ook deel aan het wereldkampioenschap in Madrid bij de beloften. In 2006 behaalde hij wederom de nationale tijdrittitel, ditmaal bij de beloften. Ook won hij de meerdaagse beloftenwedstrijd Ronde van Thüringen.

2007 was voor Martin een succesvol jaar, met verscheidene zeges en onder andere een tweede plaats in de Ronde van de Toekomst, achter de Nederlander Bauke Mollema. Na zijn goede resultaten kon hij in 2008 aan de slag bij Team Columbia. Wederom behaalde hij etappe- en eindoverwinningen en ook eindigde hij bij het wereldkampioenschap tijdrijden als zevende bij de eliterenners.

In 2009 verraste hij in de Ronde van Zwitserland door zijn prestaties bergop en in het tijdrijden; hij behaalde een etappezege, eindigde als tweede in het eindklassement en won het bergklassement. Kort daarna nam hij eveneens overtuigend deel aan de Ronde van Frankrijk: hij reed lange tijd rond in de witte trui en eindigde als tweede in twintigste etappe, met finish op de Mont Ventoux. Bij het wereldkampioenschap tijdrijden wist hij op het podium te eindigen. Voorts behaalde hij ritzeges in het Internationaal Wegcriterium en de Ronde van Beieren.

In 2010 was hij een van de weinige renners die Fabian Cancellara kon kloppen in een tijdrit. Ook won hij de laatste rit in de Eneco Tour, alsook het eindklassement en het jongerenklassement.

Op 1 september 2011 raakte bekend dat Martin voor drie seizoenen naar Quick Step zou gaan. Op 21 september 2011 won hij het Wereldkampioenschap tijdrijden in Kopenhagen en onttroonde zo viervoudig wereldkampioen Cancellara, die derde werd na Bradley Wiggins.

Op woensdag 5 oktober 2011 won Tony Martin zijn 1e wedstrijd in de regenboogtrui. Dit deed hij door de proloog van de Ronde van Peking te winnen.

In april 2012 brak hij tijdens een training na een aanrijding met een wagen zijn kaakbeen, jukbeen en oogkas.^[1]

Op zondag 16 september won Martin op de wereldkampioenschappen samen met zijn ploeg Omega Pharma-Quickstep de WK-ploegentijdrit voor mannen. De andere vijf renners waren Niki Terpstra, Peter Velits, Tom Boonen, Kristof Vandewalle en Sylvain Chavanel. Het BMC van Philippe Gilbert strandde op drie seconden. Enkele dagen later prolongeerde Martin zijn wereldtitel op de individuele tijdrit. De nummer twee, Taylor Phinney, was slechts vijf seconden langzamer dan de Duitser.

Op donderdag 29 augustus 2013 verbaasde Martin de hele wereld door in de 6e etappe van de Ronde van Spanje de volle 175 km (de volledige rit) helemaal alleen op kop te blijven rijden. Door toedoen van Fabian Cancellara, die het peloton in de laatste hectometers in het wiel van Martin had teruggebracht, raasde de Deen Michael Mørkøv op een tiental meter van de meet hem voorbij; Martin eindigde zevende. Volgens wielercommentator Michel Wuyts leverde Martin hiermee de koersprestatie van het jaar.^[2]

Op 25 september 2013 kroonde Tony Martin zich voor de derde keer tot individueel wereldkampioen tijdrijden in Florence voor Bradley Wiggins en viervoudig kampioen Cancellara. Dit gebeurde nadat hij enkele dagen eerder op hetzelfde parcours ook al de wereldtitel ploegentijdrit had geprolongeerd met zijn ploegmaats van Omega Pharma-Quickstep. Indien Martin in zijn eentje had meegedaan met de ploegentijdrit, was hij zesde geëindigd.^[3]

In 2016 nam Martin deel aan de wegwedstrijd op de Olympische Spelen in Rio de Janeiro, maar reed deze niet uit. Vier dagen later werd hij twaalfde in de tijdrit. Op 12 oktober 2016 werd de Oost-Duitser wereldkampioen tijdrijden in Doha, Qatar.

Belangrijkste overwinningen

2005: 4e en 6e etappe Giro delle Regioni; 4e etappe Rothaus Regio-Tour (individuele tijdrit)
2006: Eindklassement Ronde van Thüringen
2007: 3e etappe Circuit des Ardennes (individuele tijdrit); Coppa Citta' di Asti; Eindklassement Rás Tailteann; 2e etappe Ronde van Thüringen
2008: Hel van het Mergelland; Proloog Ster Elektrotoer; 3e etappe deel B Ronde van de Ain (individuele tijdrit); 8e etappe Ronde van Duitsland (individuele tijdrit)
2009: Bergklassement Parijs-Nice; 3e etappe Critérium International (individuele tijdrit); 3e etappe Ronde van Romandië (ploegentijdrit); 4e etappe Ronde van Beieren (individuele tijdrit); 7e etappe Ronde van Zwitserland; Bergklassement Ronde van Zwitserland
2010: 7e etappe Ronde van Californië (individuele tijdrit); 9e etappe Ronde van Zwitserland (individuele tijdrit); Duits kampioen tijdrijden, Elite; 7e etappe Eneco Tour (individuele tijdrit); Eindklassement Eneco Tour; Jongerenklassement Eneco Tour
2011: 5e etappe Ronde van de Algarve (individuele tijdrit); Eindklassement Ronde van de Algarve; 6e etappe Parijs-Nice (individuele tijdrit); Eindklassement Parijs-Nice; 6e etappe Ronde van het Baskenland (individuele tijdrit); 3e etappe Critérium du Dauphiné (individuele tijdrit); 20e etappe Ronde van Frankrijk (individuele tijdrit); 10e etappe Ronde van Spanje (individuele tijdrit); Wereldkampioen tijdrijden, Elite; 1e etappe Ronde van Peking (individuele tijdrit); Eindklassement Ronde van Peking; Chrono des Nations
2012: 4e etappe Ronde van België (individuele tijdrit); Eindklassement Ronde van België; Duits kampioen tijdrijden, Elite; 2 in de individuele tijdrit op de Olympische Spelen in Londen; UCI Ploegentijdrit; Wereldkampioen tijdrijden, Elite; 2e etappe Ronde van Peking; Eindklassement Ronde van Peking; Chrono des Nations
2013: 4e etappe Ronde van de Algarve (individuele tijdrit); Eindklassement Ronde van Algarve; 1e (ploegentijdrit) en 7e (individuele tijdrit) etappe Tirreno-Adriatico; 6e etappe Ronde van het Baskenland (individuele tijdrit); 5e etappe Ronde van Romandië (individuele tijdrit); 3e etappe Ronde van België (individuele tijdrit); Eindklassement Ronde van België; 4e etappe Critérium du Dauphiné (individuele tijdrit); Duits kampioen tijdrijden, Elite; 11e etappe Ronde van Frankrijk (individuele tijdrit); UCI Ploegentijdrit; Wereldkampioen tijdrijden, Elite; Chrono des Nations
2014: 1e etappe Tirreno-Adriatico (ploegentijdrit); 2e en 6e etappe (individuele tijdrit) Ronde van het Baskenland; 3e etappe Ronde van België (individuele tijdrit); Eindklassement Ronde van België; 1e en 7e etappe Ronde van Zwitserland (individuele tijdrit); Duits kampioen tijdrijden, Elite; 9e en 20e etappe (individuele tijdrit) Ronde van Frankrijk; 10e etappe Ronde van Spanje (individuele tijdrit)
2015: 3e etappe Ronde van de Algarve (individuele tijdrit); 6e etappe Ronde van Romandië (individuele tijdrit); Duits kampioen tijdrijden, Elite; 4e etappe Ronde van Frankrijk; Eindklassement Ronde van Poitou-Charentes
2016: Duits kampioen tijdrijden, Elite; 7e etappe deel A Ronde van Groot-Brittannië (individuele tijdrit); UCI Ploegentijdrit; Wereldkampioen tijdrijden, Elite
2017: 2e etappe Ronde van Valencia; Duits kampioen tijdrijden, Elite
2018: Duits kampioen tijdrijden, Elite
2019: 1e etappe UAE Tour (ploegentijdrit); Duits kampioen tijdrijden, Elite; 2e etappe Ronde van Frankrijk (ploegentijdrit)
2021: Duits kampioen tijdrijden, Elite; Wereldkampioen Mixed Relay

Resultaten in voornaamste wedstrijden

Jaar	Ronde van Italië	Ronde van Frankrijk	Ronde van Spanje
2008	128e
2009		36e
2010		137e
2011		44e (1)	opgave (1)
2012		opgave	opgave
2013		106e (1)	opgave
2014		47e (2)	opgave (1)
2015		opgave (1)
2016		opgave
2017		101e
2018
2019		uitgesloten	opgave
2020	opgave	118e
2021		opgave

(*) tussen haakjes aantal individuele etappe-overwinningen

Jaar	Gent-Wevelgem	Ronde van Vlaanderen	Parijs-Roubaix	Amstel Gold Race	Luik-Bast.‑Luik	Waalse Pijl	Parijs-Tours	Eschborn-Frankfurt	WK op de weg	Wereldranglijsten
2008				147e			136e			98e (UPT)
2009				99e	opgave	67e			opgave	40e (UWK)
2010				106e	71e	50e			opgave	25e (UWK)
2011					52e	88e			166e	6e (UWT)
2012								4e		28e (UWT)
2013								64e		56e (UWT)
2014				72e	opgave				opgave	34e (UWT)
2015				77e		92e	102e		opgave	92e (UWT)
2016		112e	76e					56e		203e (UWT)
2017	113e	opgave	76e					47e	69e	210e (UWT)
2018	28e	63e	72e				90e			193e (UWT)
2019										484e (UWR)
2020
2021

WK Tijdrijden	2003	2006	2008	2009	2010	2011	2012	2013	2014	2015	2016	2017	2018	2019	2021
Elite			7e	3	3	1	1	1	2	7e	1	9e	7e	9e	6e
Beloften		18e
Junioren	8e
Elite Ploegen							1	1	3	2	1	9e	11e
Ploegen gemengd														2	1

Resultaten in kleinere rondes

Jaar	Parijs-Nice	Tirreno-Adriatico	Ronde van Catalonië	Ronde van het Baskenland	Ronde van Romandië	Critérium du Dauphiné	Ronde van Zwitserland	Ronde van Polen	Eneco/BinckBank Tour	Ronde van Duitsland	Ronde van Peking
2008					94e			opgave		50e (1)
2009	85e				8e		2 ↑ (1)		68e
2010	opgave		92e				6e (1)		↑ (1)
2011	↑ (1)			107e (1)	2 ↑	37e (1)					↑ (1)
2012	62e			5e		23e					↑ (1)
2013		29e (1)		60e (1)	11e (1)	opgave (1)					6e
2014		75e		30e (2)	83e		4e (2)
2015	38e			32e	30e (1)	opgave
2016		117e				65e			15e
2017	93e					90e			54e
2018		47e
2019		135e		opgave
2020						buiten tijd
2021	opgave

(*) tussen haakjes aantal individuele etappe-overwinningen

Ploegen

2005 – Gerolsteiner (stagiair vanaf 1-8)
2006 – Thüringer Energie Team
2007 – Thüringer Energie Team
2008 – Team Columbia ^[a]
2009 – Team Columbia-HTC ^[b]
2010 – Team HTC-Columbia
2011 – HTC-Highroad
2012 – Omega Pharma-Quick-Step
2013 – Omega Pharma-Quick-Step
2014 – Omega Pharma-Quick-Step
2015 – Etixx-Quick Step
2016 – Etixx-Quick Step
2017 – Team Katusha Alpecin
2018 – Team Katusha Alpecin
2019 – Team Jumbo-Visma
2020 – Team Jumbo-Visma
2021 – Team Jumbo-Visma

↑ Tot juni heette de ploeg Team High Road, maar na het aantrekken van een nieuwe sponsor werd de naam veranderd.
↑ Tot juli heette de ploeg Team Columbia-High Road, maar na het aantrekken van HTC als cosponsor werd de naam veranderd.

Externe link

Commons heeft mediabestanden in de categorie Tony Martin (wielrenner).

(en) Profiel van Tony Martin op ProCyclingStats

Bronnen, noten en/of referenties

↑ Martin gewond na botsing op training De Standaard, 13 april 2012
↑ Wuyts: "Grootste prestatie in 2013 is van Tony Martin" sporza.be 03 september 2013
↑ Martin in zijn eentje sneller dan Nederlandse ploegen in tijdrit ad.nl 26 september 2013

Voorganger: Fabian Cancellara	Wereldkampioen tijdrijden 2011 Kopenhagen	Opvolger: Tony Martin
Voorganger: Tony Martin	Wereldkampioen tijdrijden 2012 Valkenburg	Opvolger: Tony Martin
Voorganger: Tony Martin	Wereldkampioen tijdrijden 2013 Florence (Firenze)	Opvolger: Bradley Wiggins
Voorganger: Vasil Kiryjenka	Wereldkampioen tijdrijden 2016 Doha	Opvolger: Tom Dumoulin

[4] Tot juni heette de ploeg Team High Road, maar na het aantrekken van een nieuwe sponsor werd de naam veranderd.

[5] Tot juli heette de ploeg Team Columbia-High Road, maar na het aantrekken van HTC als cosponsor werd de naam veranderd.

[1] Martin gewond na botsing op training De Standaard, 13 april 2012

[2] Wuyts: "Grootste prestatie in 2013 is van Tony Martin" sporza.be 03 september 2013

[3] Martin in zijn eentje sneller dan Nederlandse ploegen in tijdrit ad.nl 26 september 2013

[1]

[2]

[3]

[a]

[b]