Tremitische Eilanden
De Tremitische Eilanden (Italiaans: Isole Tremiti) is een Italiaanse archipel en gemeente in de centrale Adriatische Zee en ligt iets ten noorden van het Apulische schiereiland Gargano.
| Eiland van Italië | |
|---|---|
| |
| Locatie | |
| Land | Italië |
| Locatie | Adriatische Zee |
| Coördinaten | 42°7'0"NB, 15°30'0"OL |
| Algemeen | |
| Oppervlakte | 3 km² |
| Inwoners | ca. 370 |
| Overig | |
| Aantal eilanden | 5 |
| Website | www |
| Detailkaart | |
| |
De archipel vormt de gemeente Isole Tremiti en behoort administratief gezien bij de provincie Foggia en maakt deel uit van het Nationaal park Gargano. Het zeewater dat de eilanden omringt is kraakhelder en heeft sinds 1989 de status van maritiem natuurreservaat. De eilanden hebben rotsachtige, grillige kusten. Alleen op het eiland San Domino is een klein zandstrand te vinden.
De eilandengroep bestaat uit vijf eilanden:
- San Nicola: het historische, religieuze en administratieve centrum van de archipel, tevens het dichtst bevolkt
- San Domino: grootste en groenste eiland
- Capraia (ook wel Caprara genoemd): kaal en onbewoond eiland, belangrijk natuurgebied
- Cretaccio: erg klein rotsachtig eiland
- Pianosa: kleinste eiland, bij zwaar weer verdwijnt een stuk ervan in zee
De eilanden liggen dicht bij elkaar, op Pianosa na, dat zo'n 22 kilometer ten noorden van de rest van de groep ligt. De eilanden zijn dagelijks te bereiken vanuit de havens van Termoli, Vasto en Ortona. In het hoogseizoen wordt er ook vanuit de havens van Manfredonia, Vieste en Rodi Garganico naar de archipel gevaren.
San Domino:
In 1939 was het door dictator Benito Mussolini ingericht als strafkolonie voor homoseksuelen, . „Ik ken alleen maar echte mannen. In dit trotse en gelukkige Italië bestaat deze abnormaliteit niet”, verkondigde Benito Mussolini in 1930. Homoseksualiteit bestond officieel niet in zijn fascistische heilstaat. Vanaf 1935 raakte Il Duce echter geobsedeerd door de gedachte dat zijn ’nieuwe Italië’ op zowel moreel als demografisch vlak in een neerwaartse spiraal terecht was gekomen. Ondanks geboortesubsidies en huwelijksleningen bleef bevolkingsgroei uit. Omdat andere strategieën, zoals huisarrest, een verbod op het bezoeken van openbare gelegenheden etc. niet werkten, was nog maar één oplossing mogelijk: verbanning. Uiteindelijk kozen de autoriteiten voor het nagenoeg onbewoonde en twee vierkante kilometer grote San Domino voor de Italiaanse Adriatische kust, behorende tot de Tremitische Eilanden. De meesten mannen waren afkomstig uit de Siciliaanse haven- en garnizoensstad Catania. Ver weggestopt van de samenleving moesten de mannen zichzelf zien te redden in de daarvoor geplaatste eenvoudige barakken en onder zware bewaking. Er was daar op San Domino totaal geen privacy, elektriciteit ook geen stromend water voor de bannelingen. Al na één jaar werd de gevangenschap opgeheven, aangezien Italië zich in de Tweede Wereldoorlog had gestort. De barakken waren nodig voor nieuwe krijgsgevangenen. De zestig mannen vertrokken huiswaarts en stonden twee jaar lang onder huisarrest. Het verhaal verdween in de doofpot. Op initiatief van de Italiaanse LHBTI-organisatie Arcigay kreeg San Domino in 2013 een kleine herdenkingsplaquette met bel, die mede werd onthuld door Ivan Scalfarotto, de eerste homoseksueel in het Italiaanse parlement die openlijk voor zijn geaardheid uitkwam.
Externe links
bewerken