Verdrag van Wenen inzake het verdragenrecht

Het Verdrag van Wenen inzake het verdragenrecht (ook wel Weens Verdragenverdrag, WVV) is een in 1969 in Wenen gesloten verdrag dat tot doel had het volkenrechtelijk gewoonterecht met betrekking tot verdragen tussen staten te codificeren. Het verdrag geldt nog steeds. De regels uit het Verdragenverdrag zijn niet dwingend van aard, het staat de partijen vrij om bij het sluiten van verdragen af te wijken van de regels.[1] Voor staten die geen partij zijn bij het verdrag zijn de regels van belang, omdat ze grotendeels tot het internationale gewoonterecht, jus cogens en depositaris behoren.

Verdrag van Wenen inzake het verdragenrecht
Partijen (groen), ondertekend (geel) en geen partij (rood)
Partijen (groen), ondertekend (geel) en geen partij (rood)
Verkorte titel Weens Verdragenverdrag
Afkorting(en) VCLT
Type Open multilateraal
Rechtsgebied(en) Internationaal publiekrecht
Onderwerp(en) Verdragenrecht
Status In werking
Verdragsgegevens
Ondertekend op 23 mei 1969 in Wenen
Ondertekenaars 45
Inwerkingtreding 27 januari 1980 na 35 ratificaties
Partijen 116 (11 januari 2018)
Depositaris Secretaris-generaal van de Verenigde Naties
België:
Toetreding 1 september 1992
In werking 1 oktober 1992
Nederland:
Toetreding 9 april 1985
In werking 9 mei 1985
Verdragrelaties
Kindverdrag(en) Verdrag van Wenen inzake het verdragenrecht tussen Staten en internationale organisaties of tussen internationale organisaties
Talen
Authentieke talen Chinees, Engels, Frans, Russisch, Spaans
Lees online
Verdrag van Wenen inzake het verdragenrecht
(Gewaarmerkt) afschrift:
VN-verdragenbank (PDF)
Externe informatie
Portaal  Portaalicoon   Politiek

Internationaal recht

Deelnemende staten

bewerken

Per 11 januari 2018 zijn er 116 staten partij bij het verdrag. Binnen de Europese Unie zijn alle lidstaten partij bij het verdrag, op Frankrijk en Roemenië na.

Vijftien landen hebben het verdrag wel ondertekend maar nog niet geratificeerd. Dit zijn, op alfabetische volgorde: Afghanistan, Bolivia, Cambodja, El Salvador, Ethiopië, Ghana, Iran, Ivoorkust, Kenia, Madagaskar, Nepal, Pakistan, Trinidad en Tobago, de Verenigde Staten en Zambia.

Bronnen

bewerken

Referenties

bewerken
  1. A. Nollkaemper, Kern van het internationaal publiekrecht, BJu: Den Haag 2011, p. 242.