Wikipedia

West-Koerdistan

West-Koerdistan of Syrisch Koerdistan (kurde: Rojavayê Kurdistanê), vaak afgekort als Rojava, wordt door veel Koerden[1][2][3] en sommige regionale experts beschouwd als onderdeel van Koerdistan in Syrië,[4][5][6][7][8][9][10][11][12][13] zover ze kunnen zien, zuidoostelijk Turkije (Noord-Koerdistan), Noord-Irak (Zuid-Koerdistan) en Noordwest-Iran (Oost-Koerdistan).[14][15] Er is onduidelijkheid over de geografische omvang en de term heeft verschillende betekenissen, afhankelijk van de context. Ongeveer 80% van de West-Koerden leeft in overwegend Koerdische regio's langs de grens tussen Syrië en Turkije.[16]

Locatie van Koerdisch sprekende gemeenschappen in het Midden-Oosten (Le Monde diplomatique, 2007)
West-Koerdistan (groene horizontale arcering) ten tijde van het Franse Mandaat (1935)

Geschiedenis van de term

bewerken
 
1803 Ottomaanse Atlas Cedid, die de Ottomaanse interpretatie van Koerdistan in blauw toont (waarin zeer weinig van het moderne Syrië wordt opgenomen).

Hoewel Koerdisch nationalisme een lange geschiedenis heeft, is de omvang van Koerdistan in de loop van de tijd betwist. Koerden leefden eeuwenlang in een gebied dat nu deel uitmaakt van de Syrische Arabische Republiek, en na de opdeling van het Ottomaanse rijk werd de Ottomaanse Koerdische bevolking verdeeld over haar opvolgerstaten, Turkije, het Britse mandaat Mesopotamië. en het mandaat voor Syrië en Libanon.[17] Vóór de jaren tachtig werden de Koerdische regio's van Syrië algemeen beschouwd als "Koerdische regios van Syrië". Lokale Koerdische partijen hebben over het algemeen ideologieën gehandhaafd die binnen een stevig Syrisch nationalistisch kader zijn gebleven en hebben niet gestreefd naar een onafhankelijke Koerdische staat. In de jaren 1920 waren er twee afzonderlijke eisen voor autonomie voor de regio's met een Koerdische meerderheid, een van Nouri Kandy, een invloedrijke Koerd uit de Koerdische bergen en een andere van de Koerdische stamhoofden van de Barazi-confederatie. Geen van beide werd in aanmerking genomen door de Franse mandaatautoriteiten, waaronder West-Koerdistan in zijn kortstondige staat, de staat Aleppo [23].

Verwijzingen naar Syrisch grondgebied als onderdeel van Koerdistan kwamen vaker voor onder Westerse Koerden in de jaren tachtig en negentig, een ontwikkeling die werd aangewakkerd door de Koerdische Arbeiderspartij (PKK), die in Syrië was gevestigd nadat Hafez al-Assad hem een veilige haven had gegeven. na de Turkse staatsgreep van 1980. De aanwezigheid van de PKK heeft het Koerdisch nationalisme in Syrië versterkt, waar lokale Koerdische partijen voorheen een "duidelijk politiek project" misten dat verband hield met een Koerdische identiteit, deels als gevolg van de politieke onderdrukking van de Syrische regering. Ondanks de rol van de PKK bij het koesteren van aspiraties naar een onafhankelijk Koerdistan, streven de Democratische Uniepartij (PYD) (de Syrische opvolger van de PKK) en de PKK niet langer naar een Koerdische staat. Vandaag zijn ze pleiten voor de afschaffing van de grenzen van staten in het algemeen, omdat beide partijen, samen met de rest van de Unie van Koerdistan Gemeenschappen, zijn van mening dat het niet nodig is om een staat te creëren. Scheiden Koerdisch als het zou doen project hun internationale toestaan dat de grenzen die Koerdistan scheiden langs indirecte weg worden verwijderd.[2]

Het idee van een Syrisch Koerdistan werd zelfs nog relevanter na het begin van de Syrische burgeroorlog, aangezien de door Koerden bewoonde gebieden in het noorden van Syrië onder de controle vielen van door Koerdische gedomineerde facties. De PYD vestigde een autonoom bestuur in het noorden van Syrië, dat het soms "Rojava" of "West-Koerdistan"[2][18][19] noemde. In 2014 gebruikten veel Syrische Koerden deze namen om het noordoosten van Syrië aan te duiden.[1] Koerdische nationalistische partijen, zoals de Koerdische Nationale Raad (KNC), zijn begonnen op te roepen tot de oprichting van een Syrische Koerdische staat, hetgeen de bezorgdheid van Syrische nationalisten en enkele waarnemers heeft geuit.[20] Echter, toen de regering onder leiding van de PYD controlegebieden nam die etnisch steeds diverser werden, werd het gebruik van de "Rojava" om de fusie tussen de proto-staten geleidelijk te verminderen in officiële contexte, hoewel het politieke regime door de mensen nog steeds Rojava werd genoemd. en landen over de hele wereld. waarnemers[21][22][23][24], waarbij journalist Metin Gurcan opmerkte dat "het concept van Rojava in 2019 een steeds meer erkend merk [was] geworden".

 
Het autonome bestuur van Noord- en Oost-Syrië in 2014, door het Koerdische Project 'Syrisch Koerdistan' genoemd[25]

Syrisch Koerdistan is, net als de rest van Koerdistan, niet duidelijk gedefinieerd en de omvang ervan is onderhevig aan verschillende interpretaties. Na de opdeling van het Ottomaanse Rijk en de oprichting van de Republiek Turkije in 1923, werd de Ottomaanse Koerdische bevolking verdeeld over haar opvolgerstaten Turkije, het Frans Mandaat Syrië, en het Britse Mandaat Mesopotamië. Syrisch Koerdistan grenst aan Koerdistan van noord naar noord en Koerdistan van zuid naar oost[26]. Afhankelijk van hun verschillende interpretaties tonen de meeste etnografische kaarten twee of drie verschillende overwegend Koerdische regio's langs de Syrisch-Turkse grens.

 
Koerdische nationalistische visie op West-Koerdistan, met name ondersteund door de Koerdische Nationale Raad[20]

De meest genereuze vertegenwoordigingen van Syrisch Koerdistan zijn die van de Koerdische nationalisten, die kaarten produceerden die laten zien wat zij beschouwen als Syrisch Koerdistan. Het is meestal een smalle strook langs de grens tussen Syrië en Turkije die naar het oosten toe dikker wordt. Twee Ekurd Daily uit 2012 en 2013 bestreken het hele noorden van Syrië, inclusief bijna het hele gouvernement al-Hasakah, het noorden van de provincie Deir ez-Zor, het noorden van het gouvernement van Raqqa en het noorden van het gouvernement van Aleppo, evenals regio's van het gouvernement van Idlib. grenzend aan de Turkse provincie Hatay, in West-Koerdistan[27][28]. In 2013 was Syrisch Koerdistan synoniem geworden met gebieden die door de PYD werden geregeerd, ongeacht de etnische meerderheden. In wezen werd de term gebruikt om de "niet-aangrenzende gebieden met een Koerdische bevolking" in de regio aan te duiden[19]. Een 2015 kaart door Nori Brimo, lid van de Koerdische Nationale Raad (KNR), is gepubliceerd, wat grotendeels overeenkomt met de kaarten van de dagelijkse Ekurd, maar ook met de provincie Hatay, waardoor deze versie van de westerse Koerdistan toegang tot het geven van Middellandse Zee. Deze kaarten bevatten de uitgestrekte, overwegend Arabische gebieden tussen de belangrijkste Koerdische regio's.[20]

 
1910 Britse etnografische kaart van etnische verspreiding in Syrië

Demografische geschiedenis en de effecten ervan op het overheidsbeleid

bewerken
 
1992 CIA-kaart van gebieden bewoond door Koerden

Koerden zijn de grootste etnische minderheid in Syrië en vertegenwoordigen tussen 5 en 16% van de Syrische bevolking in 2011 - tussen 1,6 en 2,5 miljoen mensen, hoewel in deze cijfers geen Arabiserende Koerden zijn meegerekend[29][30][31][32][33]. De Koerdische bevolking van Syrië is relatief klein in vergelijking met de Koerdische bevolking van buurlanden, zoals Turkije (14,4–16 miljoen), Iran (7,9 miljoen) en Irak (4,7–6,2 miljoen). De meerderheid van de Syrische Koerden spreekt Kurmanji, een Koerdisch dialect dat wordt gesproken in Turkije en in het noordoosten van Irak en Iran[34]. Veel Syrische Koerden wonen in Aleppo en Damascus, die niet tot Koerdistan worden gerekend.

Er wordt geschat dat aan het begin van de XX eeuw eeuw leefde een onbekend aantal Koerden in de regio Koerd-Dagh; 16.000 Koerden woonden in de regio Jarabulus; en een onbekend aantal woonde in de provincie Jazira, waar ze waarschijnlijk de meerderheid vormden.[35] In de jaren 1920, na het mislukken van de Koerdische opstanden in het Kemalistische Turkije, was er een aanzienlijke migratie van Koerden naar de Syrische provincie Jazira. Naar schatting zijn op dat moment 25.000 Koerden naar Syrië gevlucht[36]. Volgens Stefan Sperl vertegenwoordigden deze Koerdische nieuwkomers destijds niet meer dan 10% van de Koerdische bevolking van Jazira. Alle verkregen het staatsburgerschap van de Franse verplichte autoriteiten, die hun landbouwvaardigheden erkenden.[37] Uit Franse officiële rapporten blijkt dat er vóór 1927 45 Koerdische dorpen in Jazira waren. In 1929 arriveerde een nieuwe golf vluchtelingen. Verplichte autoriteiten bleven de Koerdische migratie naar Syrië aanmoedigen, en in 1939 waren er tussen de 700 en 800 dorpen[38]. De schatting van Sperl is in tegenspraak met de schattingen van de Franse geografen Fevret en Gibert[39], die schatten dat in 1953 van de 146 000 habitants van Jazeera 60.000 (41%) agrarische Koerden vertegenwoordigden, 50.000 nomadische Arabieren (34%) en een kwart van de bevolking Christen.

Hoewel de Koerden een lange geschiedenis hebben in Syrië, gebruikte de Syrische regering het feit dat veel Koerden in de jaren twintig naar Syrië vluchtten om te beweren dat de Koerden niet inheems zijn in het land en om haar discriminerende beleid jegens hen te rechtvaardigen[40][41]. Veel Arabisch sprekende Koerden worden door de Syrisch- Arabisch-nationalistische regering als Arabieren geclassificeerd[42].

 
Etnische opmaakkaart van Syrië uit 1976 (gebieden bewoond door Koerden zijn in roze gearceerd)

Controverses

bewerken

De term Syrisch Koerdistan wordt vaak gebruikt in de context van Koerdisch nationalisme, waardoor het een controversieel concept is onder aanhangers van Syrisch en Arabisch nationalisme. Extremistische Koerdische nationalisten hebben het concept van Syrisch Koerdistan gebruikt om de Arabieren van Boven-Mesopotamië af te schilderen als buitenlandse 'kuddes kolonisten', soms met gebruikmaking van de relatief kleine migratie uit de jaren zeventig die betrokken was bij de Arabische gordel (vergelijkbaar met het gebruik door de Koerdische migratieregering in de jaren twintig) als rechtvaardiging en draagt zo bij aan regionale etnische spanningen. Een boekbespreking van promovendus Mustapha Hamza over The Question of the Kurds in Syria: Facts, History and Myth betoogde dat het 'Syrisch Koerdische probleem' alleen kan worden opgelost als onderdeel van een puur Syrische nationale oplossing, afgezien van de uitvindingen van 'Westerse Koerdistan', en op een manier die de Syrische Koerden in de context plaatst van hun lidmaatschap van de Syrische samenleving en haar geïnstitutionaliseerde staatsvorm als de Syrische Arabische Republiek, een Arabisch-nationalistisch standpunt dat de Arabische burgers van Syrië gemeen hebben[43].

Referenties

bewerken
  1. ↑ a b (en) (22 January 2014). . Geraadpleegd op 1 août 2020.
  2. ↑ a b c Kaya, Z. N., & Lowe, R. (2016). The curious question of the PYD-PKK relationship. In G. Stansfield, & M. Shareef (Eds.), The Kurdish question revisited (pp. 275–287). London: Hurst.
  3. ↑ Pinar Dinc (2020) The Kurdish Movement and the Democratic Federation of Northern Syria: An Alternative to the (Nation-)State Model?, Journal of Balkan and Near Eastern Studies, 22:1, 47-67, DOI: 10.1080/19448953.2020.1715669
  4. ↑ Kurdish Awakening: Nation Building in a Fragmented Homeland, (2014), by Ofra Bengio, University of Texas Press
  5. ↑ (en) Riamei, Mr Lungthuiyang (15 augustus 2017). Kurdistan: The Quest for Representation and Self-Determination: The Quest for Representation and Self-Determination. KW Publishers Pvt Ltd. ISBN 978-93-86288-87-5.
  6. ↑ (de) Schmidinger, Thomas (2014). Krieg und Revolution in Syrisch-Kurdistan: Analysen und Stimmen aus Rojava. Mandelbaum. ISBN 978-3-85476-636-0.
  7. ↑ (en) Radpey, Loqman (12 August 2016). Kurdish Regional Self-rule Administration in Syria: A new Model of Statehood and its Status in International Law Compared to the Kurdistan Regional Government (KRG) in Iraq. Japanese Journal of Political Science 17 (3): 468–488. ISSN: 1468-1099. DOI: 10.1017/S1468109916000190.
  8. ↑ (en) Gunter, Michael M. (2016). The Kurds: A Modern History. Markus Wiener Publishers, pp. 89. ISBN 978-1-558766150.
  9. ↑ Nikitine, Basile (1956). Les Kurdes, Études sociologique et historique. Imprimerie Nationale, 39–40.
  10. ↑ (en) Kaya, Zeynep N. (2020). Mapping Kurdistan: Territory, Self-Determination and Nationalism. Cambridge University Press, pp. 181. ISBN 978-1-108-47469-6.
  11. ↑ (en) Izady, Mehrdad (3 juni 2015). Kurds: A Concise Handbook. Taylor & Francis, pp. 4. ISBN 978-1-135-84490-5.
  12. ↑ (en) Kurdistan | History, Religion, & Facts. Encyclopedia Britannica. Geraadpleegd op 13 november 2020.
  13. ↑ (en) Meho, Lokman I. (2001). Kurdish Culture and Society: An Annotated Bibliography. Greenwood Publishing Group, pp. 3. ISBN 978-0-313-31543-5.
  14. ↑ (de) Khalil, Fadel (1992). Kurden heute. Europaverlag, 5,18-19. ISBN 3-203-51097-9.
  15. ↑ Kurdish Awakening: Nation Building in a Fragmented Homeland, (2014), by Ofra Bengio, University of Texas Press, p. 1.
  16. ↑ (tr) KURDISH POPULATION IN SYRIA. Sahipkıran Stratejik Araştırmalar Merkezi - SASAM (5 augustus 2014). Geraadpleegd op 12 november 2020.
  17. ↑ Gunter, Michael M. (2016), p.87
  18. ↑ Kurdish Regional Self-rule Administration in Syria: A new Model of Statehood and its Status in International Law Compared to the Kurdistan Regional Government (KRG) in Iraq
  19. ↑ a b Flight of Icarus? The PYD’s Precarious Rise in Syria. International Crisis Group: Middle East Report N°151 (8 May 2014). Gearchiveerd op 16 november 2020. Geraadpleegd op 9 novembre 2020. “: "The Middle East's present-day borders stem largely from the 1916 Sykes-Picot agreement between France and the UK. Deprived of a state of their own, Kurds found themselves living in four different countries, Turkey, Syria, Iraq and Iran. The term 'rojava' ('west' in Kurdish) refers to the western area of 'Kurdistan'; today in practice it includes non-contiguous Kurdish-populated areas of northern Syria where the PYD proclaimed a transitional administration in November 2013.".”
  20. ↑ a b c (21 February 2020). . Geraadpleegd op 12 septembre 2020.
  21. ↑ Turkey's military operation in Syria: All the latest updates. al Jazeera (14 October 2019). Geraadpleegd op 29 octobre 2019.
  22. ↑ Metin Gurcan, Is the PKK worried by the YPG's growing popularity?. al-Monitor (7 november 2019). Geraadpleegd op 7 novembre 2019.
  23. ↑ (31 October 2019). . Geraadpleegd op 1 november 2019.
  24. ↑ (de) (31 October 2019). . Geraadpleegd op 1 novembre 2019.
  25. ↑ The Kurdish Project. Syria (Rojava or Western Kurdistan). Geraadpleegd op 8 novembre 2020.
  26. ↑ (en) Gunter, Michael M. (2016). The Kurds: A Modern History. Markus Wiener Publishers, Princeton, pp. 88. ISBN 978-1-558766150.
  27. ↑ (7 October 2012). . Geraadpleegd op 14 septembre 2020.
  28. ↑ (9 March 2013). . Geraadpleegd op 12 septembre 2020.
  29. ↑ Fabrice Balance (2018). Sectarianism in Syria's Civil War. The Washington Institute for Near East Policy, Washington, DC. Geraadpleegd op 25 juin 2019. In this atlas, French geographer Balanche suggests that "As of 2010, Syria’s population was roughly 65% Sunni Arab, 15% Kurdish, 10% Alawite, 5% Christian, 3% Druze, 1% Ismaili, and 1% Twelver Shia." (page 13) "The number of Kurds in Syria is often underestimated by analysts, who tend to cap them at 10% of the population. In fact, they are closer to 15%."(page 16) The 2018 breakdown is 1% Sunni Arab, 16% Kurdish, 13% Alawite, 3% Christian, 4% Druze, 1% Ismaili, 1% Twelver Shia, 1% Turkmen (page 22) Balanche also refers to his Atlas du ProcheOrient Arabe (Paris: Presses de l’Université Paris-Sorbonne, 2011), p. 36."
  30. ↑ (en) Darke, Diana (1 januari 2010). Syria. Bradt Travel Guides. ISBN 978-1-84162-314-6.
  31. ↑ Who are the Kurds?. BBC News (31 October 2017). Geraadpleegd op 25 novembre 2017. Kurds make up between 7% and 10% of Syria's population.
  32. ↑ Who are Syria's minority groups?. Special Broadcasting Service (11 september 2015). Geraadpleegd op 25 novembre 2017. Kurds are the largest ethnic minority in Syria, constituting around 10 per cent of the population - around 2 million of the pre-conflict population of around 22 million.
  33. ↑ Kurdish Population in Syria (5 August 2014). Gearchiveerd op 22 October 2018. Geraadpleegd op 25 novembre 2017. Various proportions are predicted for Kurds. For example McDowall[8] and O’shea[9] predict 8%, Bruinessen predicts 8.5%,[10] Chailand predicts 10%[11]. Vanly, Kurdish writer, stated that Kurds must be at least 7% of Syrian population
  34. ↑ Tejel, Jordi (2009). Syria's Kurds: History, Politics and Society. Routledge, London, pp. 8. ISBN 0-203-89211-9.
  35. ↑ Jordi Tejel, translated from the French by Emily Welle (2009). Syria's Kurds: History, Politics and Society. 1. publ., London, 10. ISBN 0-203-89211-9.
  36. ↑ McDowell, David (2005). A Modern History of the Kurds. 3. revised and upd. ed., repr., London [u.a.], pp. 469. ISBN 1-85043-416-6.
  37. ↑ Kreyenbroek, Philip G. (1992). The Kurds: A Contemporary Overview. Routledge, London, 147. ISBN 0-415-07265-4.
  38. ↑ Tejel, Jordi (2009). Syria's Kurds: History, Politics and Society. Routledge, London, pp. 144. ISBN 0-203-89211-9.
  39. ↑ (fr) Fevret, Maurice (1953). La Djezireh syrienne et son réveil économique. Revue de géographie de Lyon (28): 1–15. Geraadpleegd op 29 maart 2012.
  40. ↑ Yildiz, Kerim (2005). The Kurds in Syria: The Forgotten People. 1. publ., London [etc.], 25. ISBN 0-7453-2499-1.
  41. ↑ Youssef M. Choueiri (2005). A Companion to the History of the Middle East. Wiley-Blackwell, pp. 475. ISBN 1-4051-0681-6.
  42. ↑ https://www.washingtoninstitute.org/policy-analysis/view/rojavas-sustainability-and-the-pkks-regional-strategy
  43. ↑ Hamza Mustapha, 2018 Review: The Issue of the Kurds in Syria: Facts, History and Myth
bewerken
Overgenomen van "https://nl.wiki.x.io/w/index.php?title=West-Koerdistan&oldid=68198896"