Zilver(I)fluoride
Zilver(I)fluoride (AgF) is de eenvoudigste anorganische verbinding van zilver en fluor. Zilver(I)fluoride is een geel-bruine vaste stof met een smeltpunt van 435°C,[1] die zwart wordt bij blootstelling aan vochtige lucht. In tegenstelling tot de andere halogeniden zoals zilverchloride is zilver(I)fluoride zeer goed oplosbaar in water (tot 1,8 kilogram per liter).[1] Ook in organische oplosmiddelen als acetonitril is de stof enigszins oplosbaar.
Zilver(I)fluoride | ||||
---|---|---|---|---|
Structuurformule en molecuulmodel | ||||
Kristalstructuur van zilverfluoride
| ||||
Algemeen | ||||
Molecuulformule | AgF | |||
IUPAC-naam | zilver(I)fluoride | |||
Andere namen | zilvermonofluoride | |||
Molmassa | 126,866603 g/mol | |||
InChI | 1S/Ag.FH/h;1H/q+1;/p-1
| |||
CAS-nummer | 7775-41-9 | |||
PubChem | 165912 | |||
Wikidata | Q414689 | |||
Beschrijving | Geel-bruine kristallen | |||
Vergelijkbaar met | zilverchloride, zilverbromide, zilverjodide | |||
Waarschuwingen en veiligheidsmaatregelen | ||||
H-zinnen | H301 - H311 - H315 - H318 - H331 | |||
EUH-zinnen | geen | |||
P-zinnen | P261 - P280 - P301+P310 - P305+P351+P338 - P311 | |||
Fysische eigenschappen | ||||
Aggregatietoestand | vast | |||
Kleur | geel-bruin | |||
Dichtheid | 5,852 g/cm³ | |||
Smeltpunt | 435 °C | |||
Kookpunt | 1159 °C | |||
Oplosbaarheid in water | (bij 20°C) 1800 g/L | |||
Goed oplosbaar in | water | |||
Geometrie en kristalstructuur | ||||
Kristalstructuur | kubisch | |||
Tenzij anders vermeld zijn standaardomstandigheden gebruikt (298,15 K of 25 °C, 1 bar). | ||||
|
Synthese
bewerkenZilver(I)fluoride wordt bereid uit een reactie van zilvercarbonaat en waterstoffluoride:
Toepassing
bewerkenZilver(I)fluoride wordt vooral toegepast in de organofluorchemie, bij de reactie van fluor met dubbele bindingen. Zo koppelt het in acetonitril aan perfluoralkenen tot perfluoralkylzilver(I)verbindingen:[2]
Naast zilver(I)fluoride is ook zilver(II)fluoride bekend.
Externe link
bewerken- ↑ a b Greenwood, N. N.; Earnshaw, A. (1997). Chemistry of the Elements, 2nd Edition, Oxford: Butterworth-Heinemann. ISBN 0-7506-3365-4.
- ↑ Miller, W. T.; Burnard, R. J., J. Am. Chem. Soc. 1968, 90, pp. 7367-7368