Zuid-Afrikaans stekelvarken

Het Zuid-Afrikaans stekelvarken (Hystrix africaeaustralis) is een zoogdier uit de familie van de stekelvarkens van de Oude Wereld (Hystricidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Peters in 1852.

Zuid-Afrikaans stekelvarken IUCN-status: Niet bedreigd (2016)
Taxonomische indeling
Rijk: Animalia (Dieren) Stam: Chordata (Chordadieren) Klasse: Mammalia (Zoogdieren) Orde: Rodentia (Knaagdieren) Familie: Hystricidae (Stekelvarkens van de Oude Wereld) Geslacht: Hystrix
Soort
Hystrix africaeaustralis Peters, 1852
Verspreidingsgebied van het Zuid-Afrikaans stekelvarken
Afbeeldingen op Wikimedia Commons
Zuid-Afrikaans stekelvarken op Wikispecies
Portaal    Biologie Zoogdieren

Kenmerken

De rugstekels zijn bruinzwart met witte ringen, met een lange witte top. Daartussen staan gewone haren. De neus is bezet met lange, dikke snorharen. De poten bevatten korte borstelharen. De ogen staan ver naar achteren in de afgeronde kop. De lichaamslengte bedraagt ongeveer 50 cm, de staartlengte 10,5 tot 13 cm en het gewicht 20 kg.

Leefwijze

Dit knaagdier zoekt ’s nachts naar voedsel, dat bestaat uit wortels, bollen, bessen en vruchten. Daarvoor legt het dan afstanden tot 15 km af. Ze zijn alleen, met z’n tweeën of ook wel in een groepje. Overdag rusten ze in een hol of rotsspleet. De dieren communiceren door middel van gefluit, gegrom en geratel met de stekels.

Verspreiding

Deze solitaire soort komt algemeen voor in de meest uiteenlopende habitats van Midden- en zuidelijk Afrika, zoals tropische gematigde bossen en bergachtige open vlakten, met name in de monding van de Congo naar Rwanda, Oeganda, Kenia, westelijk en zuidelijk Tanzania, Mozambique en Zuid-Afrika.

Voortplanting

Na een draagtijd van 6 tot 8 weken werpt het vrouwtje 1 tot 4 jongen, die door beide ouders worden grootgebracht.

Verdediging

In bedreigende situaties zet het dier zijn stekels overeind, terwijl het achteruit rennend zijn vijand probeert te raken. De met weerhaken bezette stekels laten gemakkelijk los, terwijl de punten zich vanzelf dieper in het vlees van de tegenstander boren. Voor dieren zijn deze wapens afschrikwekkend, maar niet voor de mens. Veel van deze dieren vinden de dood door toedoen van de mens, omdat ze schade toebrengen aan gewassen. Ze worden ook bejaagd voor hun vlees.

Bronnen, noten en/of referenties

• David Burnie (2001) – Animals, Dorling Kindersley Limited, London. ISBN 90-18-01564-4