Pissarrachampsa

Pissarrachampsa is een geslacht van uitgestorven Crocodylomorpha uit de familie der Baurusuchidae. De enige bekende soort is Pissarrachampsa sera, die in 2011 aan de hand van een fossiele schedel voor het eerst werd beschreven. Hij kwam voor in het gebied van het huidige Minas Gerais, Brazilië, tijdens het late krijt.

Pissarrachampsa Status: Uitgestorven, als fossiel bekend Fossiel voorkomen: Laat-krijt
Schedel van Pissarrachampsa sera
Taxonomische indeling
Rijk: Animalia (Dieren) Stam: Chordata (Chordadieren) Klasse: Reptilia (Reptielen) Onderklasse: Diapsida Infraklasse: Archosauromorpha Superorde: Crocodylomorpha Onderorde: Notosuchia Familie: Baurusuchidae Onderfamilie: Pissarrachampsinae
Geslacht
Pissarrachampsa Montefeltro, Larsson & Langer, 2011
Typesoort
Pissarrachampsa sera
Afbeeldingen op Wikimedia Commons
Pissarrachampsa op Wikispecies
Portaal    Biologie Herpetologie

Etymologie

De geslachtsnaam verwijst naar 'piçarra', de lokale naam voor het zandsteen waarin het de fossiele resten werden gevonden, en de gelatiniseerde vorm van het Oudgriekse χάμψα, 'champsa', wat 'krokodil' betekent. De soortaanduiding 'sera' is Latijn voor 'te laat'. Dit verwijst naar het de expeditie waarbij de fossielen werden gevonden. Ze waren bijna achtergelaten door het tijdschema. Het is ook een verwijzing naar de staat Minas Gerais, waar de fossielen werden gevonden, waarvan de vlag een spreuk van Vergilius bevat: 'Libertas quae sera tamen', 'vrijheid, alhoewel laat'.

Beschrijving

Net als andere Baurusuchidae had Pissarrachampsa een laag en plat hoofd met een lange, dunne schedel die aan die van honden doet denken. De groep had verder grote hoektanden, naar voren gerichte neusgaten en relatief lange ledematen. P. sera was zo'n 4,5 tot 6 meter lang. Net als andere krokodilachtige dieren in zijn tijd, had Pissarrachampsa een beenpantser, ruwe botten en omvangrijke aanhechtingen voor spieren om de kaken te sluiten.

Voorkomen en ecologie

De soort werd gevonden in een gesteentelaag die waarschijnlijk hoort bij een droog en warm gebied. Hij leefde dus niet als moderne (taxonomische groep van) krokodilachtigen in het water, maar galoppeerde mogelijk met zijn lange poten tijdens zijn jacht. P. sera was dus vermoedelijk een landdier. Uit het aantal en de grootte van de tanden leidden de onderzoekers af dat het dier op dieren joeg van zijn grootte, waaronder ook dinosauriërs en andere krokodilachtige dieren.

Fylogenie

Na een fylogenetische studie kwamen de onderzoekers tot de volgende stamboom voor Pissarrachampsa:

	Notosuchus Mariliasuchus Armadillosuchus Baurusuchia/Baurusuchidae Cynodontosuchus Pissarrachampsinae Pissarrachampsa Wargosuchus Baurusuchinae Stratiotosuchus Baurusuchus Baurusuchus albertoi Baurusuchus pachecoi Baurusuchus salgadoensis

Bronnen

• Montefeltro, F.C., Larsson, H.C.E., Langer, M.C. (2011). A New Baurusuchid (Crocodyliformes, Mesoeucrocodylia) from the Late Cretaceous of Brazil and the Phylogeny of Baurusuchidae. PLoS ONE 6 (7): e21916. DOI:10.1371/journal.pone.0021916.
• Ancient Dino-Eating Croc Had Huge Teeth, Dog Face. LiveScience (22 juli 2011). Geraadpleegd op 23 juli 2011.

Verwijzingen